Η γυναίκα γύρισε με μια ανακούφιση στην έκφραση της. Μια ανακούφιση που εξανεμίστηκε αμέσως μόλις είδε τη λεπίδα του μαχαιριού. Ο τρόμος πήρε τη θέση του στο πρόσωπό της και ευτυχώς, δεν μ’ έκανε να διστάσω καθόλου. Πρώτη μαχαιριά στην κοιλιά. Λάθος μου, δεν πεθαίνει έτσι και σίγουρα δεν πεθαίνει αθόρυβα. Το διόρθωσα αμέσως με την δεύτερη στον λαιμό της. Μία. Δύο. Η απορία πλέον είχε διαλύσει όλους τους άλλους μορφασμούς της. Ένα «Γιατί εμένα;» που το έβρισκα απόλυτα φυσιολογικό και μακάρι να είχα τον χρόνο να της εξηγήσω. Αν και φαντάζομαι ότι ούτε και τότε θα με δικαιολογούσε. Στην τρίτη μαχαιριά, ίσως και από την δεύτερη ήταν νεκρή.
Συνέχισα μετρώντας «Έξι, επτά, οκτώ...» Όταν σταμάτησα σκέφτηκα ότι μάλλον ήμουν ξανά στο γρουσούζικο δεκατρία. Έχωσα μία τελευταία κάπου κοντά στην καρδιά. Το μαχαίρι σφήνωσε ανάμεσα σε δύο πλευρά και δεν μπορούσα να το τραβήξω. Τι σκατά; Μ` έπιασε πανικός. Δεν είναι δυνατόν να μην μπορείς να το τραβήξεις, σκέφτηκα, σιγά το δύσκολο πια. Έβαλα και τα δύο χέρια μου στη λαβή. Κι όμως... Σήκωσα ολόκληρο το κορμί της μαζί με το μαχαίρι αλλά εκείνο αρνιόταν πεισματικά να ξεκολλήσει. Το άφησα εκεί.