Αννιώ και Αργύρης. Δύο ήρωες. Δύο αντί-ήρωες, από εκείνους που δεν περιλαμβάνονται στις δέλτους καμιάς Ιστορίας. Εξού και λησμονημένοι. Εδώ αναδύονται από την αφάνεια ώστε να μιλήσουν για τα μικρά από τα οποία υφαίνονται οι προσωπικές ιστορίες αλλά και οι ιστορίες των μικρών κοινωνιών.
Η λογοτεχνική παραγωγή του Θανάση Χατζόπουλου στον χώρο κυρίως της ποίησης αλλά και στον χώρο της πεζογραφίας διαθέτει σημαντικά στοιχεία, τα οποία είναι δυνατόν να εκτιμηθούν ως ενδιαφέρουσες προτάσεις για τη δημιουργική απόδοση του πραγματικού, εκ των βασικών διεργασιών σε ό,τι αφορά τη δομή του κειμενικού κόσμου και τη συνακόλουθη οργάνωση γραμματικών εικόνων, με τη σταθερή εμπλοκή του φαινομένου της μεταφοράς, ως κωδικοποίηση της επικοινωνίας ανάμεσα στην εξωτερική/αντικειμενική και την υπο-/κειμενική πραγματικότητα. >>>
Αναφέρομαι σ΄ έναν από τους πρωταγωνιστές της Βουής και της Μανίας, του εμβληματικού και διασημότερου ίσως μυθιστορήματος του νομπελίστα Γουίλιαμ Φώκνερ. (Βλ. εκδόσεις Καστανιώτη, 2002). Είναι, ως γνωστόν, η πρώτη φορά που εισάγεται στη λογοτεχνία της χώρας του ο «ηλίθιος» της οικογένειας, το μαύρο δηλαδή πρόβατο της κοινωνίας εκείνης, η οποία ξέρει κάλλιστα να εθελοτυφλεί ενώπιον της χαοτικής εγγύτητας, ήτοι της μαύρης τρύπας του Άλλου. >>>
