Ονομάζω «πολιτισμικό σενάριο» την προσπάθεια του συγγραφέα να εντάξει τη μυθοπλασία του σε ένα συγκεκριμένο χρονοτοπικό συγκείμενο και μέσα σ’ αυτό να ελέγξει πώς οι χαρακτήρες και οι πράξεις τους αλληλεπιδρούν με το ιστορικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο αναπτύσσονται. Με άλλα λόγια, σε έναν απόμακρο (και σπανιότερα οικείο) τόπο και χρόνο, προσδιορισμένο ιστορικά, εξελίσσεται μια ιστορία, η οποία συνάπτεται στενά με την κοινωνία της εποχής και έτσι συγγραφέας και αναγνώστης δοκιμάζουν τη διαμόρφωσή της ανάλογα με τις συνθήκες που την καθορίζουν. >>>
Ένα από τα ωραιότερα φετινά μυθιστορήματα ήταν αυτό του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη, με τίτλο Το ελάχιστο ίχνος (εκδ. Ροδακιό). Σε αυτό παρακολουθούμε τις παράλληλες ιστορίες δύο ανθρώπων, που η μοίρα τούς επεφύλλασε αλλόκοτο παιχνίδι. Ο Αυγουστίνος, νόθο παιδί, καρπός της ένωσης μιας παραμάνας και του πλούσιου εφήβου γιου, τον οποίο αυτή μεγάλωσε, απάγεται υπό μυστήριες συνθήκες και «ανταλλάσεται» με το ασθενικό βρέφος ενός ζευγαριού από την επαρχία. >>>
Με τη Σώτη διαφωνούμε σε πολλά ζητήματα. Θα έλεγα ότι τις απόψεις μας τις χωρίζουν έτη... Φώτου, αλλά ως παιδιά του διαφωτισμού, πραμένουμε πιστοί οπαδοί του Βολταίρου. Αν σήμερα θέλω να μιλήσω για τις «Σπάνιες Γαίες» δεν είναι γιατί είμαι από αυτούς που μην τολμήσεις να τους ρωτήσεις τη γνώμη τους, γιατί θα σου την πουν οπωσδήποτε, αλλά γιατί συμβαίνει να έχω πολύ στενή σχέση με τη χώρα (σπουδές και πάμπολλα ταξίδια), στην οποία η Σώτη τοποθέτησε τη δράση αυτού του βιβλίου. >>>
