ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑΣ
Η πρώτη μέρα εκτίναξε το αρχέγονο φως
Η δεύτερη μέρα στοίβαξε τις απαντοχές της
Μόνος μου στάθηκα στην άκρη
Κοιτάζω πίσω στους γύρους του χρόνου
Με της ματιάς την αστραπή
Το φως! Α, ετούτο το φως
Το πρωινό αγιάζι ευλογούσε την πλάση
Τι να είναι ετούτοι οι χτύποι
Στης ερημιάς θα ενδώσω τη σαγήνη
Με του Μαγιού με τα ρόδα
Ήταν εκείνο το αμούστακο παιδί, που κοίταζε κατάματα τον ήλιο
Κάρφωσα την καρδιά μου
Ήλθαν με χάλκινα φτερά στους ώμους
Ελέησόν με, Κύριε
Το αποσπερνό, το λιόγερμα
Και ξαφνικά ο μικρός κήπος της ψυχής μας γέμισε ανεμώνες!
Εδώ πάνω σε άνυδρους λόφους θρήνων ρίζωσα, Κύριε!
Του άσπρου σύννεφου πνοή
Πρωινή πορεία
Χτύπησε ο χαλαστής βοριάς
Εσείσθη δια μιας η Γη
Στης μυρτιάς το αχνό το φτερούγισμα
Φλόγισα τα σπλάχνα μου
Η γενιά μου αγέννητη
Νικηθήκαμε
Εκείνες τις μέρες βαδίζαμε
Είναι μακρινό το φως
Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ
Στης θύελλας τα ανομολόγητα άλγη
Το στόμα μου αρχέγονος λόγος
Τα πετρολούλουδα της ακτής
Δυο χελιδόνια ξεχασμένα
Ξεχασμένο χαμόγελο ακραγγίζει
Ουράνια έλευση
Τούτο το αχόρταγο στόμα του ολέθρου
ΥΜΝΩΔΙΑ
Ω του θείου ψαλμού φτεροκόπημα
Το στόμα μου εκρήγνυτε
Το στήθος μου ανοίγω στο πέλαγος
Με τις φόρμιγγες του ήλιου
Ήταν ένα μικρό παιδάκι
Και ξημέρωσε η μέρα
Τους εχθρούς μου υμνώ
Μ' εκείνα τα κρίνα
Τα σήμαντρα πάλι χτυπούν
Κρεμάσαμε στο στήθος
Μη ζητάς απ' το νέο κυκλάμινο
Ικεσία
Των κρυφών λυγμών το αλάβαστρο
Νυν και αεί ψιθυρίζω ψαλμούς
Πώς να σιωπήσω