Πότε εμφανίστηκε και πώς συγκροτήθηκε η σοσιαλιστική γλώσσα στην Ελλάδα του 19ου αιώνα; Ήταν ή όχι ιστορικά δυνατός ο σοσιαλιστικός λόγος στα καθ` ημάς; Πώς εισαγόμενες λέξεις, έννοιες και αντιλήψεις εντάχθηκαν στο πνευματικό και κοινωνικό περιβάλλον του χώρου υποδοχής; Πότε άρχισε να γίνεται ορατή η ταξικότητα της ελληνικής κοινωνίας και με ποιους όρους; Αφετηρία, οι τελευταίες εκλάμψεις του ηττημένου νεοελληνικού Διαφωτισμού, το 1833. Έκτοτε, από τα πρώτα βήματα του ελληνικού Βασιλείου, με ενδιάμεσους σταθμούς τον επτανησιακό ριζοσπαστισμό και τη μεγάλη ανατολική κρίση του 1875 - 1878, μέχρι τον Σταύρο Καλλέργη και τον Γεώργιο Σκληρό στις αρχές του 20ού αιώνα, η μελέτη αυτή επιχειρεί να καταγράψει τους σταθερούς περιορισμούς που θέτει στη συγκρότηση της σοσιαλιστικής κριτικής η κοινωνική σύνθεση του ελληνικού χώρου αφενός, και, αφετέρου, η εθνική ιδεολογία. Μια ιδεολογία που, πολύ γρήγορα και σε πολύ μεγάλο βαθμό, `διαβρώνει` τον δημόσιο λόγο, διεγείροντας διαρκώς το κοινό αίσθημα προς ικανοποίηση άλλων, πιο `επιτακτικών`, πολιτικών, κοινωνικών και εδαφικών αναγκών.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
