Με τον Αλέκο συνταξιδεύαμε στην πτήση 202 της Ολυμπιακής Αεροπορίας για το Παρίσι. Καθόμασταν δίπλα, μ` ένα κάθισμα ανάμεσά μας κενό, που λειτουργούσε σαν γέφυρα. Είχα πάρει μαζί μου ένα αχαράκωτο καινούριο μπλοκάκι, χωρίς συγκεκριμένο σχέδιο. Φυσικά, στο πίσω μέρος του μυαλού μου, ενυπήρχε η σκέψη να του ζητούσα να κάνει μερικά σχέδια κατά τη διαδρομή, εφόσον κι εκείνος θα ήθελε. Πάντα, εδώ και χρόνια, όποτε συναντιόμασταν, έφευγα με ένα δικό του σχέδιο, είτε στο χάρτινο τραπεζομάντιλο του εστιατορίου είτε σε κουτί τσιγάρα είτε σε χαρτοπετσέτα.
Καθώς βρεθήκαμε κι οι δυο ευδιάθετοι και άνετοι, χωρίς πολυκοσμία γύρω μας, αυθόρμητα μου γεννήθηκε η σκέψη εγώ να γράφω κάτι, να του το περνώ κι εκείνος μετά να σχεδιάζει. Του το είπα και η ιδέα του άρεσε. Ανταποκρινόταν στη βαθιά του επιθυμία της συνεργασίας του γραπτού λόγου με τη ζωγραφική. Μια παράδοση που στα χρόνια του Μεσοπολέμου στη Γαλλία είχε δώσει άριστους καρπούς.
Κι αρχίζω να γράφω. Του περνώ την πρώτη σελίδα και βλέπω πως καθυστερεί πολύ ώσπου να μου την επιστρέψει. Σχεδιάζει με πάθος, πάνω στα γόνατα, χωρίς να κατεβάσει το πτυσσόμενο τραπεζάκι της μπροστινής του θέσης. Στο μεταξύ, ο ληθαργημένος γραφιάς ξυπνάει μέσα μου, οι ιδέες αρχίζουν να γεννιούνται και θέλω να μου επιστρέψει το τετράδιο γρήγορα για να συνεχίσω. Δεν του λέω όμως τίποτα για να μην τον πανικοβάλω. Σε λίγο, μου επιστρέφει το μπλοκ για να γράψω. Κι αυτό έγινε την πρώτη μιάμιση ώρα της πτήσης.
Μετά τον είδα που είχε κουραστεί. Μου είπε να σταματήσουμε και να συνεχίσουμε μια άλλη φορά. Του είπα πως έπρεπε να διατηρήσουμε το `χάπενινγκ` αυτούσιο και να μην επανέλθουμε. Να το κυκλοφορήσουμε κιόλας για τις Γιορτές. Εν είδει λευκώματος. Για το 2001. Στο προτελευταίο του σχέδιο έγραψε 2000. `Είναι για του χρόνου`, του λέω. `Καλά, θα το διορθώσω`. Κι αυτό το μαύρο τετραγωνάκι που βλέπετε στη μέση του προτελευταίου σχεδίου του είναι η εικαστική διόρθωση που έκανε. Ενσωμάτωσε το λάθος στο σχέδιο, δημιουργώντας αυτή την `ταφόπλακα` στο χρόνο που θα είχε περάσει τον καιρό της έκδοσης.
Μόλις προσγειωθήκαμε, μας περίμενε ο Νίκος Τριαντάφυλλου, με το αμάξι του, για να μας πάει στο Παρίσι. Είναι κοινός φίλος. Απ` αυτόν εξάλλου είχα πληροφορηθεί ότι θα συνταξίδευα με τον Φασιανό, εξ ου και η σκέψη να προμηθευτώ με χαρτί και μολυβί. Του οφείλουμε τη γέννηση του μικρού αυτού τετραδίου. Να είναι καλά!