Σαν φθάσει ο χρόνος και πληθύνουν κείνα τα τμήματα της κοινωνίας που με μία άλογη ορμή θα οδεύσουν προς αδιέξοδα για θελημένα βίαιη σύγκρουση, ο κίνδυνος κάποιοι ν` αυτοδικήσουν με τρόπο αιματηρό, προβάλλοντας πραγματικές, προσωπικές, φανταστικές ακόμα και ανάμεικτες αιτίες παύει να είναι αμελητέος. Κι ενώ η αναδίφηση στα αίτια του φαινομένου μπορεί να εξυπηρετεί ή και να προσπαθεί να δικαιολογήσει μια τέτοια απόκλιση από την αποπνικτική ροή του συνήθως συμβαίνοντος, αυτή η εκτροπή δεν παύει ν` αποτελεί το άγος της πολιτείας μα κι όλων αυτών που θα καταπιαστούν με τέτοιο ολέθριο εγχείρημα. Αν στο αρχαίο δράμα ο από μηχανής θεός καθαιρεί τις ανόσιες πράξεις και αίρει αξεπέραστες αντιθέσεις της -αρκετά συχνά-δραματικής καθημερινότητας, στα καθ` ημάς η τελική καταφυγή σ` ένα -έστω χωλό, έστω στρεβλό- θεσμικό πλαίσιο φαίνεται να παρέχει τη μόνη λύση, την πλέον πρόσφορη, την πλέον έγκυρη σε τέτοια `εκτροπή`.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]