Αισθάνομαι την υποχρέωση να εξηγήσω τους λόγους που με ώθησαν να παρουσιάσω μαζί, στην ίδια έκδοση, δυο εξαίρετους ποιητές της κεντρικής (άλλοτε ανατολικής) Ευρώπης: Τον Πολωνό Ζμπίγκνιεβ Χέρμπερτ και τον Τσέχο Μίροσλαβ Χόλουπ. Η πιο πρόχειρη εξήγηση που μπορεί να προτάξει ένας για οτιδήποτε επιχειρεί, πρέπει να σχετίζεται με τις δυσκολίες ή τις ευκολίες που συναντά στη διεκπεραίωση της εργασίας του. Τυγχάνει η ποίηση και των δύο να προσφέρεται σε μετάφραση, και αυτό επειδή στηρίζεται στο ξετύλιγμα της σκέψης παρά στην επιλογή των λέξεων. Αυτός ακριβώς ο λόγος κάνει την ποίησή τους οικουμενική, αφού οικουμενική είναι και η σκέψη σε σύγκριση με τις λέξεις-γλώσσα, που από τη φύση τους είναι «εθνικές». Η ποίηση των Χέρμπερτ και Χόλουπ δεν εμφανίζει την εσωστρέφεια που χαρακτηρίζει ένα μεγάλο ποσοστό της σύγχρονης (και όχι μόνο της ελληνικής) ποιητικής παραγωγής. Ο αναγνώστης αυτής της ποίησης μπορεί να την προσεγγίσει με τα προσωπικά του βιώματα και να βρει σ’ αυτή «κάτι δικό του», κάτι που σκέφτηκε ή ένιωσε κάποτε αλλά δεν είχε τις λέξεις να το εξωτερικεύσει. Δεν ήταν πάντα επικοινωνιακός ο ρόλος της ποίησης;

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]