Επιστροφή στον Αντρέ Ζιντ; Εκπλήξεις του είδους είναι συνηθισμένο φαινόμενο στην ευρωπαϊκή λογοτεχνία, αλλά στην περίπτωση, συμβαίνει ουσιαστικά κάτι άλλο. [...]
Ο Αντρέ Ζιντ δεν υπήρξε ποτέ πεζογράφος με την έννοια που έχει η λέξη, όταν αναφερόμαστε στον Ντοστογιέβσκι ή στον Μπαλζάκ. Η πεζογραφία του είναι ιδιόμορφη τόσο στη δομή της όσο και στο περιεχόμενο. Δε θα` ταν μάλιστα υπερβολή αν λέγαμε ότι το πεζογραφικό του έργο που κινείται στα αποδεκτά πλαίσια της κλασικής πεζογραφίας είναι και το ασθενέστερο. Γιατί ο Ζιντ δε ήταν τόσο ο νηφάλιος αφηγητής, όσο ο όλο πάθος στοχαστής που οι περιπλανήσεις του, ακόμα και στο χώρο του μυστικισμού, ξεκινούν από την αφετηρία της αμφιβολίας. [...]
(από την εισαγωγή του Μανώλη Γιαλουράκη)
