Ο Γεώργιος Μανιάκκης, ένδοξος Βυζαντινός στρατηλάτης του πρώτου μισού του ενδέκατου αιώνα, άφησε εποχή, ως άλλος Βελισάριος, με τους πολεμικούς του αγώνες σε δύο μεγάλα μέτωπα της Αυτοκρατορίας, στη Μέση Ανατολή κατά των Αράβων και στη Σικελία και νότια Ιταλία κατά των Αράβων και των Νορμανδών. Θεωρείται συνεχιστής της πολεμικής παράδοσης της «εποποιίας» των Μακεδόνων αυτοκρατόρων της περιόδου 963-1025 (Νικηφόρου Β’ Φωκά, Ιωάννη Α΄ Τζιμισκή και Βασιλείου Β΄ Βουλγαροκτόνου). Τελικά, όμως η συνεχής υπονόμευσή του από τη βυζαντινή Αυλή, ιδιαίτερα εκείνη του απειροπόλεμου αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Θ΄ Μονομάχου, οδήγησε στη συκοφαντική δυσφήμηση και ανάκληση του στη Βασιλεύουσα, με αποτέλεσμα να εξεγερθεί και να ηγηθεί μεγάλου επαναστατικού κινήματος (1042/43), που είχε όμως άδοξο τέλος. Έχει κατ’ επανάληψη υποστηριχθεί από μελετητές της εποχής ότι, αν το κίνημα του είχε καρποφορήσει, διαφορετική θα ήταν η συνέχεια της βυζαντινής ιστορίας με το Μανιάκη στο θρόνο των «καισάρων».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]