Ο χρόνος διαλύει τους ανθρώπους. Τους παίρνει, πλανευτής, από την κούνια και τους πετάει άγαρμπα στον τάφο, προτού προλάβουν να συνειδητοποιήσουν το πέρασμά του. Ο χρόνος είναι αμείλικτος, αδιάφορος, ακύμαντος. Δεν συντρέχει κανέναν και υπηρετεί αποκλειστικά τον εαυτό του. Και όμως, ως τέτοιος, δεν βιώνεται όμοια ούτε από όλους τους ανθρώπους ούτε από όλες τις γενιές. Κάποιες πέρασαν το μεγαλύτερο μέρος της ύπαρξής τους σε νηνεμία, σε περιόδους άμπωτης. >>>
Οι αρχαίες τραγωδίες είναι έργα με λιανό κορμί. Βλέπεις τον σκελετό κάτω από τους λεπτούς και σκληρούς μυς να πετιέται μέσ’ από τη λιγοστή σάρκα, αφήνοντας ελάχιστο περιθώριο για ποικίλματα, για εξηγήσεις, πόσον μάλλον για ψυχολογικές αναλύσεις ή περιγραφές πέρα από τις στοιχειώδεις που δίνουν μια αδρή αίσθηση του χώρου και των προσώπων – οι τραγωδίες είναι ο σκελετός τους, τούτος ο σκελετός είναι φτιαγμένος από συμβάντα κι ό,τι σάρκα ψυχολογίας θα μπορούσε να τον ντύσει την προσθέτει ο θεατής (ή ο αναγνώστης) με τη φαντασία του. >>>
