Η φυγή του συντρόφου μας, ανάλογα με το πώς κύλησε ο χρόνος μαζί του, αφήνει στον καθένα μας τα δικά της σημάδια. Κι αυτά με τον καιρό ζητάνε τη συνδρομή της μνήμης, διυλίζουν το συναίσθημα και βρίσκουν τη λήθη ή την απανεμιά, πέρα απ` το δώρο της ζωής και στην αναδρομή. . . Σ` ένα πόνημα ψυχής η συγγραφέας καταγράφει με πάθος, χιούμορ και τρυφερότητα βιώματά της καθημερινά με τον εραστή της νιότης της, το συνοδοιπόρο της ζωής της και τον πατέρα των δυο παιδιών τους, που χάραξαν δρόμους, για να πορευτεί μια οικογένεια με τους δικούς της κανόνες και κώδικες. Κι αν έτυχε κάποια απ` αυτά, που ανασύρονται αβίαστα, ν` ανήκουν ακόμα και στην αθέατη όψη της καρδιάς δε βεβηλώνουν, αλλά λυτρώνουν. . .
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
