[...] Τα `Ανεμοδαρμένα Ύψη` είναι έργο οξύτατων αντιθέσεων και ακροτήτων: από τη μία υπάρχει το φερώνυμο σπίτι (`Ανεμοδαρμένα Ύψη` είναι το όνομα της κατοικίας του Χίθκλιφ και δηλώνει το πόσο είναι εκτεθειμένη και παραδομένη στη μανία της φύσης, των καιρικών συνθηκών, αλλά και στο σκοτάδι των αβυσσαλέων ανθρώπινων παθών) και από την άλλη το Θράσκρος Γκρέιντζ το οποίο κατοικούν οι Λίντον (ένα σπίτι πλούσιο και άψογα οργανωμένο, θαυμάσια επιπλωμένο, λουσμένο στο φως). Οι αυτονόητες, τις περισσότερες φορές, αντιθέσες - φως/σκοτάδι, ανθρώπινο/ζωώδες, αγάπη/μίσος, ζωή/θάνατος, Κάθριν - Χίθκλιφ/Κάθι - Έρτον, καταπιεστής/καταπιεζόμενος, οικογένεια/απομυθοποίησή της- γίνονται ακόμα οξύτερες, και αυτό είναι ένα από τα δυνατότερα χαρακτηριστικά του μυθιστορήματος, όπως και η δυσδιάκριτη διαχωριστική γραμμή αυτών των αντιθέτων. Η ιστορία ξετυλίγεται μέσα σε οριακά πλαίσια, ξεπερνώντας τα με δαιμονικές ταχύτητες, διαρρηγνύοντας όλους τους φραγμούς που μπορεί να υπάρχουν ανάμεσα στο φυσιολογικό και το αφύσικο. Υπάρχει όμως ένα στοιχείο εξισορρόπησης κι αυτό οφείλεται στην αφήγηση της γκουβερνάντας και υπηρέτριας Νέλι Ντιν, η οποία αναλαμβάνει να μεταφέρει, με θαυμαστή νηφαλιότητα (πάντα όμως μέσα από τη δική της οπτική γωνία), τόσο στον κύριο Λόκγουντ, το νέο ένοικο του Θράσκρος Γκρέιντζ όσο και στον αναγνώστη του βιβλίου όλα όσα έχουν συμβεί.

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]