Στο άκουσμα του συνδυασμού «λογοτεχνία και επανάσταση» ο Ναμπόκοφ θα μόρφαζε αποδοκιμαστικά και θα εκτόξευε μία από τις καυστικές του κριτικές ρήσεις, ο Φλωμπέρ θα χασμουριόταν επιδεικτικά εκδηλώνοντας την περιφρόνησή του, ο Ουάιλντ θα σήκωνε ειρωνικά το φρύδι του και ο Προυστ θα στοίβαζε όλους τους τόμους του Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο στο τραπέζι εν είδει αντεπιχειρήματος. Η ιδέα μιας πολιτικής λογοτεχνίας, μιας «λερωμένης» με πολιτικό λόγο τέχνης, φέρει -ίσως δικαιολογημένα, μιας και έχει χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν και για προπαγανδιστικούς σκοπούς- αρνητική χροιά. >>>
