«. . .Ξέρω ένα πολύ όμορφο χωριό. Από μακριά μου θυμίζει ανοιχτή παλάμη παππού, γεμάτη με καλούδια. Από κοντά, μια ζωγραφιά πολύχρωμη σε υδάτινο κάδρο! Τη θάλασσα όπου πάνω της καθρεφτίζει την ομορφιά του! Σ’ αυτή τη θάλασσα πλατσούρισαν τα ποδαράκια τους για πρώτη φορά, μωρά ακόμα, απερπάτηγα, τα δυο παιδιά της φίλης μου της Γεωργίας: Ο Μάριος και ο Κωνσταντίνος. Τώρα, βέβαια, μπορούν και κολυμπούν μόνα τους. Σαν ψαράκια. Με χρωματιστά όμως πτερύγια: τα μπρατσάκια τους!»
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
