[...] Μια ποίηση μικτή, συγκεχυμένη και μια πεζογραφία που, κάτω από τη σταθερότητα των τεχνικών της λεπτομερειών, υπονομεύει κάθε ανθρώπινη βεβαιότητα για την υφή της πραγματικότητας. Δεν είναι παράξενο που η Αθήνα της γενιάς του 1880 στάθηκε αμήχανη ή και εχθρική απέναντι σ` αυτόν τον ιδιόρρυθμο άνθρωπο που έγραφε τόσο παράδοξα, και συγκρούστηκε με τα λογοτεχνικά ένδοξα και τις αναζητήσεις της εποχής του. Εν τούτοις, όπως γνωρίζουν οι αριστοτελικοί, ένα παράδοξο γίνεται θεσίς αν το υποστηρίξει με επιχειρήματα κάποιος φιλόσοφος - έτσι, μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, ο Βιζυηνός επιβλήθηκε ως λογοτέχνης και η αξία των διηγημάτων του αναγνωρίστηκε από τους κριτικούς της γενιάς του 188ο με κορυφαίο, βέβαια, τον Παλαμά, ενώ του αποδόθηκε ο τίτλος του `Έλληνος Γκυ δε Μωπασσάν`. Επρόκειτο για πραγματική εκτίμηση ενός παραγνωρισμένου ταλέντου ή μιλούσε κυρίως ο οίκτος για τον άτυχο παράφρονα, ο οποίος εκ των πραγμάτων δεν αποτελούσε πλέον απειλή; Δεν θα το μάθουμε· όπως δεν θα μάθουμε αν ο ίδιος ο Βιζυηνός θα προτιμούσε να έχει αναγνωριστεί ως ποιητής. Αξίζει, πάντως να σημειώσουμε ότι η κύρια ιδιομορφία του έργου του, πεζού και ποιητικού, ήταν η βαθιά ρομαντική του ουσία, όχι σε επίπεδο τεχνικής ή θεματολογίας, όσο σε επίπεδο διάθεσης και φιλοσοφίας. Στην πραγματικότητα, ο κόσμος που συγκροτείται με τα παραμύθια, τα όνειρα, την τρέλα, την πλάνη δεν είναι παρά ο χαμένος εκείνος κόσμος τον οποίο νοσταλγούν όλοι οι ρομαντικοί ποιητές· το ίδιο ρομαντική είναι η αναζήτηση της κρυμμένης ουσίας των πραγμάτων μέσα από την τέχνη με την διεισδυτική και αποκαλυπτική δύναμη της φαντασίας. Από μία άποψη, ρομαντική είναι και η βιογραφία του ίδιου του ποιητή, αν κανείς τον αντιμετωπίσει ως τον μελαγχολικό περιπλανώμενο που ζει σ` ένα αντίξοο περιβάλλον η μετάβαση από τους μύθους της ζωής και του έργου στον μύθο της ερμηνείας είναι πολύ εύκολη. Ο Βιζυηνός, όμως, ως φιλόσοφος γνώριζε πολύ καλά την αξία του μύθου. (Λ. Χατζοπολούλου, από την Εισαγωγή της έκδοσης)

Η σειρά `Ανθολόγος Ερμής` έχει τριπλό στόχο: Να κάμει προσιτούς, πρώτα απ` όλα στο ευρύ κοινό, τους ποιητές μας όσων τα έργα εκδόθηκαν παλαιότερα, αλλά σήμερα είτε μένουν ανέγγιχτα μέσα στη λήθη των αρχείων και των βιβλιοθηκών γιατί έχουν επανεκδοθεί μεν, αλλά ως βαρύτιμα `Άπαντα` είναι απλησίαστα, είτε έχουν γνωρίσει ανατυπώσεις - που αποκαλούνται `επανεκδόσεις` ή `νέες εκδόσεις`,- οι οποίες δεν παρέχουν τα εχέγγυα μήτε για την πιστότητα, μήτε για την καλή επιλογή των ποιητικών κειμένων που περιλαμβάνουν.
Ο δεύτερος στόχος είναι να ανθολογηθούν νεοέλληνες ποιητές, παλαιότεροι και σύγχρονοι, που το έργο τους βρίσκεται βέβαια στην αγορά και έχει εκδοθεί με την φροντίδα που του πρέπει, - ωστόσο ήρθε η ώρα να ξανακοιταχτεί με καινούρια μάτια: Καρυωτάκης, λόγου χάρη, ναι, Εμπειρίκος, πάλι ναι, αλλά ποιος Καρυωτάκης συγκινεί σήμερα; και με ποια κριτήρια θα περισυνέλεγε ο ανθολογητής τα καλύτερα, για το σύγχρονο αναγνωστικό κοινό, ποιήματα του Εμπειρίκου; Κι αλλιώς: σε ποιάν όψη της Ερωφίλης θα εστίαζε την προσοχή του ο αισθαντικός αναγνώστης της ποίησης, έτσι ώστε να προσπεράσει το ιστορικίστικο κοίταγμα και να έλθει σε άμεση επαφή με την λυρική ουσία της;
Τρίτος στόχος - ο πιο ζητούμενος! - είναι να φανερωθούν οι ποιητές που το έργο τους έμεινε παραγνωρισμένο έως άδικα υποτιμημένο μέχρι τις μέρες μας...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]