Καλοκαίρι 1643, ένα ναυάγιο στις θάλασσες του Νότου, ένα πλοίο που αποδεικνύεται έρημο - και στοιχειωμένο; Όχι, αρκεί η μοναξιά των ναυαγών, η ρευστότητα του νερού, του αγνώστου και του παραδόξου.Ναυαγός είναι ο Ρομπέρτο, εν μέσω θαλάσσης, θεατής θαυμασίων· ανοιχτοί ουρανοί, αστέρες, ανοίκεια ύδατα, πουλιά, ανίδωτα φυτά και δίχως όνομα κοράλλια αφθονούν στο σύμπαν που ανακαλύπτει. Φαίνεται ότι, εκτός από ναυαγός, ο νεαρός Ρομπέρτο πρέπει να γίνει και περιηγητής. Εγκαθίσταται, λοιπόν, στην εξορία του κι έτσι αρχίζει η -μάταιη;- συγγραφή ερωτικών επιστολών, ο τρόπος που έχει ο νεαρός να διηγηθεί, σε όποιον ακούει, την ιστορία του. Στα γράμματά του θάλλει ο 17ος αιώνας, ο καιρός της επιστήμης, ο λόγος της κρατικής εξουσίας, ο Τριακονταετής Πόλεμος, οι συνωμοσίες, οι μάχες, οι πολιορκίες, ο δόλος, οι ίντριγκες των καρδιναλίων, η απώλεια ενός σύμπαντος που είχε τη Γη για μοναδικό επίκεντρο. Ο ξεριζωμός είναι σε τόπο, σε χρόνο, σε σημεία αναφοράς, σε συνθήκη υπαρξιακή. Τέτοιος χρειάζεται να είναι και ο νόστος, ο γυρισμός, η περιήγηση. Και η αφήγηση. Το νησί που ο Ρομπέρτο ποθεί είναι χθες. Και αυτός, γράφοντας, ζητά να το φτάσει.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
