Το καλοκαίρι του 1643, ένας νεαρός από το Πιεμόντε, ναυαγεί στις θάλασσες του Νότου και καταφεύγει σ’ ένα έρημο πλοίο. Μπροστά του βρίσκεται ένα νησί, μα του είναι απρόσιτο. Γύρω του, ένας χώρος, φαινομενικά φιλόξενος, γεμάτος θαυμαστά πράγματα μα και ανεξήγητες παγίδες. Μοναχός του, μες στην άγνωστη θάλασσα, ο Ρομπέρτο ντε λα Γκριβ βλέπει, για πρώτη φορά στη ζωή του, ουρανούς, αστέρια, νερά, πουλιά, φυτά και κοράλλια που δεν ξέρει πώς να τα κατονομάσει. Γράφει ερωτικές επιστολές, διαμέσου των οποίων μαντεύουμε σιγά σιγά την ιστορία του: μια αργή και τραυματική μύηση στον κόσμο του 17ου αιώνα, στον κόσμο της νέας επιστήμης, του λόγου του κράτους, του Τριακονταετούς Πολέμου: σ’ έναν κόσμο όπου η γη δεν είναι πια το κέντρο του Σύμπαντος. Ο Ρομπέρτο βιώνει «σε μπαρόκ» τη μοναχική ιστορία, που παίζεται ολόκληρη στο επίπεδο των αναμνήσεων (ανικανοποίητα πάθη, μονομαχίες, πολιορκίες, κατασκοπευτικές δολοπλοκίες υπό τη σκιά δύο Καρδιναλίων) και στην προσδοκία να προσεγγίσει ένα νησί που - όπως θα δούμε - δεν είναι τόσο μακρινό μόνο στο χώρο αλλά και στο χρόνο. Μέσα σ’ αυτή τη θάλασσα της Αθωότητας, τίποτα δεν είναι αθώο. Και ο Ρομπέρτο το ξέρει από την αρχή, αφού έχει φτάσει στους Αντίποδες (όπου οι άνθρωποι θα έπρεπε να περπατούν με το κεφάλι προς τα κάτω), αναζητώντας (χωρίς να το θέλει) τη λύση ενός μυστηρίου, για την οποία αγωνίζονται όλες οι μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις της εποχής: την ανακάλυψη του μυστικού τού Σταθερού Σημείου.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]