Η ποίηση της Έμιλυ Ντίκινσον, όλη σχεδόν επιθανάτια, πραγματεύεται, κατά τρόπο εξωφρενικά διαυγή κάποτε, την αθανασία για την οποία δικαιούνται ίσως να μιλούν ακόμα οι άνθρωποι - ή δεν δικαιούνται. Μοιάζουν όλα μεταφυσικά παράδοξα τα οποία βρέθηκαν αίφνης να αντλούν τα αποδεικτικά στοιχεία του συλλογισμού τους από τον φυσικό κόσμο. Πουλιά, δέντρα, φυτά, νερά, πέτρες, άνθρωποι, το χώμα - όλα γίνονται μέρη ενός πρωτοφανούς μεταφυσικού επιχειρήματος, μιας πυκνής υφής διανοημάτων που διαδραματίζονται μέσα στον πυρήνα του λυρικού «εγώ» και έχουν ως σταθερή αναφορά τη θνητότητα. Η αθανασία της Έμιλυ Ντίκινσον, σφυρηλατημένη πάνω στην πραγματικότητα του θανάτου, δεν είναι αίτημα ή θεολογικό αξίωμα· είναι μια επώδυνη υπόθεση εργασίας για την κατανόηση του φυσικού κόσμου και όρος της συνάφειάς του με τον ανθρώπινο νου. Δύσκολα θα βρει κανείς στον δυτικό κόσμο ποίηση τόσο βαθιά αλληλέγγυα με τον πόνο της θνητότητας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]