«Η αγάπη μιας βιολετί Ανεμώνης για έναν λευκό Κρίνο ήταν υπεύθυνη για τη βαθιά επιθυμία της να γίνει Πεταλούδα. Μ` ένα απλό φτερούγισμα θ` ανοιγόκλεινε τα μεγάλα της φτερά, θα γέμιζε τον άνεμο με μυρωμένα κύματα και δίνες, θα γινόταν χρήσιμη... και όμορφη... Όμως στον αγρό ήταν παραδεκτή η άποψη ότι ξωτικά και νεραϊδοκόρες περιδιάβαιναν με ένα σημειωματάριο στο χέρι. Λεγόταν μάλιστα ότι αναλάμβαναν με τον μαγικό αυλό τους να ξυπνούν την `Πραγματοποίηση`. Βεβαίως στη δική μας Ιστορία δεν υπήρχε νεράιδα. Ή μήπως υπήρχε;».
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
