Ποια η ταυτότητα του έργου τέχνης στην εποχή μας; Ποια η σχέση του με την κριτική ερμηνεία; Το ότι είναι φτιαγμένο από σημεία, ότι είναι ένα σημείο, ένα σημειακό γεγονός, είναι κάτι περισσότερο από προφανές και κοινά αποδεκτό. Αν και σημείο όμως, κατά την κριτική του πρόσληψη «συμπεριφέρεται» κατά τρόπο ανώμαλο, παράδοξο, αναφορικά με τα όσα γνωρίζουμε για τη λειτουργία των σημείων. Ενώ κατά τη (και από τη) χρήση των σημείων αναμένουμε μία μονοσήμαντη σημασιοδότηση και την κοινοποίηση ενός νοήματος, μίας σημασίας, που να είναι εντοπίσιμα, το έργο τέχνης εμφανίζεται στη συλλογική μας συνείδηση ως όχημα πολλαπλών σημασιών, διαφορετικών και πολλές φορές αντινομικών μεταξύ τους. Ως αμφίσημο, σκοτεινό, αδιαπέραστο. Ως αντικείμενο δυνάμενο να ερμηνευτεί ποικιλοτρόπως . . . ως φορέας πολυσημίας. Ποια τα αίτια αυτού του φαινομένου; Που θεμελιώνεται η ελευθερία της κριτικής; Ποια τα τυχόν όριά της; Πρόκειται για αίτια εσωτερικά ή εξωτερικά στο έργο τέχνης; Και . . . αλήθεια, σε τι συνίσταται η καλλιτεχνικότητα ενός αντικειμένου; Ο συγγραφέας του ανά χείρας έργου, ερχόμενος σε διάλογο με τις θεωρητικές θέσεις του L. Nanni, θεωρητικού αντιπάλου του U. Eco, προσφέρει μία συστηματική και σε βάθος προσέγγιση αυτών των ζητημάτων.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]