`Στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, οι ποιητές παρακολουθούν αποσβολωμένοι όσα τραγικά και παράδοξα συμβαίνουν γύρω τους - και μέσα τους. Μέσα σ` έναν κόσμο βίας, αδιαφορίας, πλεονεξίας και αρπακτικότητας, η φωνή τους πνίγεται στο λαρύγγι τους και, πνιγμένη, αρθρώνει στίχους σκληρούς, μελαγχολικούς, ερωτικούς, σουρεαλιστικούς, πολιτικούς, μεταφυσικούς, ειρωνικούς, σαρκαστικούς και προφητικούς. Με μύθους, μεταφορές και συμβολισμούς, οι ποιητές σήμερα, όπως έκαναν πάντοτε άλλωστε, μιλούν για έναν αλλόκοτο κόσμο σε μιαν αμφίδρομη σχέση όπου ο ένας εμπεριέχει τον άλλον - ο κόσμος τους ποιητές και οι ποιητές τον κόσμο.`
Αυτά έγραφα πριν πέντε χρόνια στην εισαγωγή μου για `Τα Ποιήματα του 2006` που είχαν επιμεληθεί οι Γιάννης Ευσταθιάδης και Κώστας Γ. Παπαγεωργίου. Και δεν μου φαίνεται ότι κάτι έχει αλλάξει προς το καλύτερο για τη χώρα μας, για την ποίηση, για τους ποιητές, αφού η όλη κατάσταση, λόγω κρίσης, είναι κατά πολύ χειρότερη απ` ότι ήταν προ εξαετίας.
Η ποίηση δεν μπορεί να γιατρέψει τις πληγές μιας χώρας, ενός λαού, ενός έθνους. Δεν μπορεί να γιατρέψει ούτε καν τις πληγές του ίδιου του ποιητή ο οποίος δοκιμάζεται μέσα στον γυάλινο πύργο του - ή μάλλον στο γυάλινο υπόγειό του ή στην γυάλινη τρώγλη του, μια και οι πύργοι, λόγω κρίσης, ανήκουν πια στα παραμύθια. Άλλωστε δεν είναι αρμοδιότητα της ποίησης να γιατρεύει πληγές. Ίσως να τις ξύνει, για να μας υπενθυμίζει πόσο ενοχλητική και αποκρουστική έχει γίνει η καθημερινότητα, ο βίος, η ανθρώπινη συνθήκη.
Από τους ποιητές στον παρόντα τόμο άλλοι ομφαλοσκοπούν, άλλοι έχουν βλέμμα καθαρό, παρατηρητικό και παρηγορητικό, άλλοι ειρωνεύονται, άλλοι σαρκάζουν, άλλοι πειραματίζονται, άλλοι λοιδορούν, άλλοι προφητεύουν, άλλοι παραμυθιάζονται, άλλοι μένουν προσκολλημένοι στα προσωπικά τους προβλήματα. Πάντως όλοι διακινδυνεύουν να χαρακτηριστούν ποιητές, σε μια εποχή που η ποίηση θεωρείται περιττή από τις μάζες των αναγνωστών - αυτό δείχνουν οι χαμηλές πωλήσεις συλλογών ποίησης. Η ποίηση όμως καλά κρατεί, σηκώνοντας στις ρίμες και στους στίχους της τα βάρη της και τα αδιέξοδα του ανθρώπου...
Ο ανά χείρας τόμος, έκτος στη σειρά, είναι μια χαρτογράφηση του τι κατόρθωσε ένας μεγάλος αριθμός ποιητών την περασμένη χρονιά. Είναι ένας πολυποίκιλτος χάρτης, ένα μωσαϊκό, που καλύπτει μέρος της ποιητικής παραγωγής του 2011 - εκείνης της παραγωγής την οποία θεώρησαν άξια επισημάνσεως οι δύο επιμελητές Κώστας Καναβούρης και Γιώργος Μπλάνας, οι οποίοι, ας σημειωθεί, ήταν φύσει αδύνατον ν` ανατρέξουν σε όλες τις (πάνω από 400 περίπου) ποιητικές συλλογές της χρονιάς, κάτι για το οποίο δεν ευθύνονται οι ίδιοι. Το αν υπήρξαν επιεικείς, ελαστικοί και γενναιόδωροι ή αυστηροί, το αφήνουμε στην ιστορία να το κρίνει.
Αυτή είναι, σε γενικές γραμμές, η εικόνα της σύγχρονης ελληνικής ποιητικής παραγωγής: πλούσια σε φαντασία, ιδέες, εικόνες, μεταφορές και συμβολισμούς, διαμορφώνει το υπό συνεχή εξέλιξη σύγχρονο ελληνικό ποιητικό τοπίο.
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
