Το ευρύτατο και πολυδιάστατο πνεύμα όπως και το πολύπαθο σώμα του συγγραφέα Γ. Βιζυηνού, αποτυπώθηκε έντονα και ζωντανά στο σχεδόν άγνωστο επιστημονικό του έργο αλλά και στα εκλεκτά θαυμαστά αυτοβιογραφικά του διηγήματα. Ιδίως στο πεζογραφικό του έργο η καταλυτική ροή της γραφής είναι τόσο έντονη, που ιχνογραφείται σχεδόν ολόκληρη η ζωή του. Η ψυχή όμως του συγγραφέα διάλεξε να φτερουγίσει αθώα και τρυφερά στα παιδικά του ποιήματα σε στίχους ποικιλότροπους άλλοτε ορμητικοί τροχαίοι και άλλοτε νοσταλγικοί ίαμβοι. Σχεδόν 200 παιδικά ποιήματα, όπως περίπου είχε σχεδιάσει να εκδώσει ο ποιητής, περιλαμβάνει αυτός ο τόμος. Τα περισσότερα από αυτά τα ποιήματα ανθίζουν ακόμα και σήμερα ύστερα από εκατό χρόνια περίπου στα παιδικά χείλη. Μερικά όμως από αυτά τα ποιήματα είναι και κομμάτια μνήμης και νοσταλγίας για μας τους ενήλικες. Αν και ο στίχος ή και το θέμα φαίνονται παρωχημένα εντούτοις επιβιώνουν ακμαιότατα. Στους στίχους η γλώσσα γλιστράει απαλά καθώς θυμάται τα ξεχασμένα μονοπάτια της σχολικής απαγγελίας. Στα θέματα ξανασμίγουμε. Η μνήμη διαστέλλεται. Κάτι σαν τυχαία συνάντηση με τους παλιούς φίλους στα φθινοπωρινά φεστιβάλ, στα θερινά τα σινεμά, στις καλοκαιριάτικες συναυλίες. Κάτι σαν αναφορά, όπως η πρώτη μέρα στο σχολείο, όπως η σχολική γιορτή, όπως η απροσδόκητη εξέταση, όπως ο σχολικός αγιασμός που αν και παρωχημένος και τυποποιημένος επιβιώνει ακόμα.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]