Στο αποκορύφωμα της λογοτεχνικής σταδιοδρομίας του, ο Πάουλ Τσέλαν, κατά πολλούς ο σημαντικότερος γερμανόφωνος ποιητής του 20 ου αιώνα, συνοψίζει τον αναστοχασμό του για την ποίηση σε μια ομιλία που έγινε διάσημη. Πρόκειται για τον «Μεσημβρινό», ένα κείμενο το οποίο, μαζί με τα υπόλοιπα πεζά του Τσέλαν, αναμετράται με όλα τα μεγάλα προβλήματα της ευρωπαϊκής ποιητικής παράδοσης, όπως αυτά εμφανίζονται μέσα από τον μεγεθυντικό φακό της μεταπολεμικής εμπειρίας και της ώριμης συνείδησης του μοντέρνου. Πως είναι εφικτή μια ποίηση μετά το Άουσβιτς, η οποία δεν θα νομιμοποιεί τη βαρβαρότητά του; Σε ποια αβυσσαλέα ρήγματα θα πρέπει να εγκατασταθεί η λέξη, ποια δύσβατα μονοπάτια και ποιες παράδοξες διαδρομές είναι αναγκασμένος να ακολουθήσει ο στίχος, προκειμένου να συνεχίσει να μιλά στο όριο της σιωπής;
Ο «Μεσημβρινός» είναι ένα έργο για την ποίηση, γραμμένο από έναν ποιητή. Δεν προδίδει το μυστικό του ποιήματος, αλλά ζητά να ομολογήσει την ουτοπική του αξίωση. Σε πείσμα των αδιεξόδων, επικαλείται την κυριολεξία της μεταφοράς, τη συνάντηση του μοναδικού Εγώ με το «εντελώς Άλλο», τη διαυγή επικοινωνία μέσω της σκοτεινότητας.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]