Ο συνδυασμός της αίσθησης αδιεξόδου, εγκατάλειψης από το πολιτικό σύστημα και οργής που διαδίδεται σε ολοένα ευρύτερα στρώματα της κοινής γνώμης αποτελεί ένα μείγμα που, σήμερα, τραυματίζει όλο και, περισσότερο την κοινωνική συμβίωση χαι την δημόσια ζωή. Μπροστά σ` αυτήν την πραγματικότητα, σε πολύν κόσμο υπάρχει η αίσθηση ότι κάτι, ότι κάποιος, ότι κάποιοι είναι εκείνα προς τα οποία χρειάζεται να εναντιωθούμε προκειμένου να μην φθάσει το πράγμα στο απροχώρητο. Η συζήτηση που οργανώθηκε, στα τέλη Φεβρουαρίου του 2011, από την Λέγειν & Πράττειν έθεσε ως υπόθεση εργασίας ότι εχθρός -ο κατ` εξοχήν εχθρός- είναι η αδράνεια. Όσο στοχοποιούνται άλλοι, επιμέρους αντίπαλοι (οι πολιτικοί, οι διαπλεκόμενοι, η Τρόικα, `το σύστημα`, οι πολιτικοί αντίπαλοι, το κατεστημένο, τα ΜΜΕ, οι ισχυροί, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, οι πλούσιοι, οι φορείς της αναταραχής) μπορεί η αίσθηση στράτευσης και εναντίωσης να υπηρετείται, μπορεί εντυπωσιασμός να επιτυγχάνεται, μπορεί η υποχρέωση εγρήγορσης του πολίτη να υπηρετείται -όμως ουσιαστική αναζήτηση διεξόδου δεν υπάρχει. Διότι ο `εχθρός` είναι λάθος. Η συζήτηση αυτή, όπως θα δει ο αναγνώστης δεν στράφηκε στην -τόσο συνήθη, τόσο αδιέξοδη- αναζήτηση ενόχων όσο στον προσδιορισμό των παραγόντων εκείνων που οδήγησαν στα πολλαπλά αδιέξοδα που ζούμε, αλλά και στην ψηλάφιση ενδεχομένων μιας κάποιας διεξόδου. Μια διαδρομή συνειδητοποίησης και ανταλλαγής απόψεων, διαφωνιών και συγκλίσεων, προπαντός όμως μια συζήτηση. Χρήσιμον πράγμα, η συζήτηση.
[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]
