Εκείνο το φθινόπωρο του 1954, τέσσερα μόνο χρόνια μετά τη λήξη του εμφυλίου, η Αθήνα ήταν ακόμη γεμάτη γιαπιά, είτε για να ξαναχτιστούν κατεστραμμένα σπίτια είτε για να οικοδομηθούν καινούργια με το σύστημα της `αντιπαροχής`, επινόημα του εφευρετικού Έλληνος, που συνίστατο στην εκχώρηση από τον ιδιοκτήτη ενός ακινήτου, του οικοπέδου, προς μια εργολαβική εταιρεία που αναλάμβανε να χτίσει μια οικοδομή και να `αντιπαράσχει` μερικά διαμερίσματα, στον πρώην κύριο του οικοπέδου. Το ποσοστό που λάμβανε ο ιδιοκτήτης κυμαινόταν μεταξύ 60-70%. Προκλήθηκε, έτσι ένας οικοδομικός οργασμός όχι μόνο στην πρωτεύουσα αλλά και στην επαρχία, ιδίως εκεί όπου ο εμφύλιος είχε προκαλέσει πολύ μεγαλύτερες καταστροφές. [...]
