Πρέπει ευθύς, να εξηγήσω τον υπότιτλο του τελευταίου αυτού τόμου: `Πρεσβευτής - πρέσβυς`.
Όπως κάθε Υπουργείο ή Δημοσία υπηρεσία, έτσι και το `Υπουργείο` Εξωτερικών έχει την ιδιόλεκτό του, με την διαφορά ότι μεταχειρίζεται εκφράσεις ή λέξεις αόριστες και υδραργυρικές, ιδίως όταν πρόκειται να δοθούν οδηγίες για δύσκολα θέματα για τα οποία οι υπεύθυνοι, είτε απορούν τι πρέπει να κάνουν είτε θέλουν να αποφύγουν την ευθύνη της σαφήνειας. Συχνά οι απαντήσεις του Υπουργείου, όταν του ζητούνται οδηγίες, είναι `διλεκτικές`: `Ενεργήσατε καταλλήλως` ή `απαντήσατε καταλλήλως`. Αυτό το θαυμάσιο `καταλλήλως` σώζει από μπελάδες και μετακυλίει το βάρος στους ώμους ενός άπειρου Υποπροξένου ή ενός πεπειραμένου πρεσβευτή ή πρέσβυ που, σε μια στιγμή ασυγχώρητης αφηρημάδας, είχε την κακή έμπνευση να ζητήσει οδηγίες. Στην ιδιόλεκτο του Υπουργείου λέγεται ότι ο Χ υπάλληλος `χειρίζεται τον φάκελο` ότι `το έγγραφον υπ` αριθ... εκοινοποιήθη αρμοδίως`. Τούτο το τελευταίο είναι περιττό να καταβληθεί οποιαδήποτε προσπάθεια να το καταλάβεις.
Για να καταλάβεις όμως την διαφορά μεταξύ του `πρεσβευτής` και του `πρέσβυς` πρέπει να είσαι μυημένος στους δαιδάλους της διπλωματικής εθιμοτυπικής τάξεως όπως καθορίστηκε στο χορευτικό Συνέδριο της Βιέννης, του 1815, που ονομάστηκε χορευτικό επειδή, μετά την ναπολεόντειο λαίλαπα, όλη η Ευρώπη χόρευε και, επομένως, και οι Σύνεδροι, αντιπρόσωποι νικητών και νικημένης Γαλλίας. Μεττερνίχος, Ταλλεϋράνδος (παρά το ότι ήταν κουτσός), Κάστελρεϋ, Σβάρτσεμπεργκ, δούλευαν λίγο την ημέρα και την νύχτα χόρευαν στα διάφορα ανάκτορα της μεγαλουπόλεως και καθόριζαν το μέλλον της ηπείρου... [...]