Η προδομένη στον έρωτά της γυναίκα μαστιγώνεται από ένα διαρκώς αυξανόμενο πάθος για εκδίκηση, που, καθώς συνειδητοποιεί στις λίγες λογικές της εκλάμψεις την αναπόφευκτη εγκατάλειψή της, μετατρέπεται κυριολεκτικά σε φυσικό στοιχείο καταστροφής. Αυτή την άποψη ενδιαφέρεται να φωτίσει ο ποιητής. Γι` αυτό το λόγο καταφεύγει ίσως, μέσα στους μεγάλους μονολόγους της Μήδειας, σ` εσωτερικές ασθμαίνουσες συστροφές προς τον εαυτό της -ένα είδος φρενήρους εσωτερικού μονολόγου σε δεύτερο πρόσωπο- για να ιχνογραφήσει τις τεράστιες διαστάσεις του πάθους. Η ηρωίδα συχνά συνομιλεί με την καρδιά της και το μίσος της, συνομιλεί με τις προθέσεις της, τις αντιστάσεις και τους λογικούς φόβους της, που γρήγορα υπερβαίνει. Ο πόθος για καταστροφή είναι τόσο δραστικός, που επικαλύπτει τη συνείδησή της. Πιστεύει ότι το μοναδικό μέσο για να δικαιώσει την ύπαρξή της, να επαληθεύσει για τον εαυτό της αλλά και για τους άλλους την αξία της, είναι ο φόνος στην πιο φριχτή έκφανσή του: την παιδοκτονία.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]