(...) Επιπλέον, το περιεχόμενο του βιβλίου, εάν θα μπορούσε να φανεί χρήσιμο από άποψη στοχασμού- το λέω, διότι είναι προφανές, ότι οι σύγχρονοι ποιητές, δείχνουν να αγνοούν ότι η τέχνη δύναται να προσκαλεί σε στοχασμό- οπωσδήποτε, θα είχε νόημα καθόσον δεν θα διστάζαμε- επιτέλους- να θέσουμε πραγματικά ερωτήματα που ίσως να ανέτρεπαν ακόμη και την ίδια την ιστορία της λογοτεχνίας- των κολεγίων και των πανεπιστημίων. Διάφορα ψευδο-αστικά ερωτήματα που διατυπώθηκαν, έχουν τυραννήσει την τέχνη στον ίδιο βαθμό, που έχουν γλυκάνει τη ζωή όσων δεν έχουν κανένα ταλέντο σε αυτή. Ένα από αυτά, το περίφημο "Μπορεί να γράφεται ποίηση μετά το Άουσβιτς;" βρίσκεται αντιμέτωπο με άλλες διαστάσεις της πραγματικότητας εάν κανείς αναλογιστεί ότι το εμπεριεχόμενο ποίημα του Νερούδα, αποτελεί θρήνο για τους χαμένους προγόνους του, που χάθηκαν από μια γενοκτονία διόλου λιγότερο φριχτή από εκείνη που το παραπάνω ερώτημα προφασίζεται. Τα παραδείγματα βέβαια, είναι πολλά: ο Σολωμός, δεν συνέθετε όταν το γένος του κινδύνευε να εξαφανιστεί έπειτα από τέσσερεις αιώνες τυραννίας; Ο Μαντελστάμ, δεν έγραφε παράλληλα με τη γενοκτονία - ή, αλλιώς, ριζοσπαστικότητα- του πολιτισμού του;
Η ποίηση, είναι μια ανθρώπινη πράξη και ως τέτοια, είναι κατώτερη του ανθρώπου. Είναι το μέγεθος του ανθρώπου που θα αναδείξει και την πράξη του και, το μέγεθος του ανθρώπου, κρίνεται -και αυξομειώνεται- από το σε τι εστιάζει, σε τι χαίρει, τι αγαπά.
Ο άνθρωπος κρίνεται, από το ποιον θησαυρό φύλαξε στην καρδιά του. Έτσι, τα ποιήματα του Σαραντάρη που τέθηκαν ως "ιντερλούδια" και δεσμοί μεταξύ των άλλων ποιητών, πέραν της αρχιτεκτονικής αιτίας της ύπαρξης τους στο βιβλίο, έχουν ως αλληγορική αφορμή ένα "συμπέρασμα" του ίδιου του ποιητή:
"Η συμφιλίωση, δεν πρέπει να είναι δύσκολη ανάμεσα σε αγάπες."
