Στα τέλη της δεκαετίας του 1990, ασχολούμενος με την επιστολογραφία του Γρηγορίου Ξενόπουλου, και στην προσπάθειά μου να εντοπίσω επιστολές του στον Γιάννη Ψυχάρη, ερεύνησα για ένα διάστημα και το αταξινόμητο τότε Αρχείο Ψυχάρη, που φυλασσόταν ακόμη μέσα σε μπαούλα, στην Μπενάκειο Βιβλιοθήκη της Βουλής των Ελλήνων· τότε στεγαζόταν ακόμη στο κτίριο της Ανθίμου Γαζή. Εκεί μεταξύ άλλων αναδύθηκε από σωρούς φακέλων και ένα σώμα εννέα επιστολών της Μαριέττας Γιαννοπούλου-Μινώτου στον Γιάννη Ψυχάρη.
Από το περιεχόμενό τους τις έκρινα ως σημαντικού ενδιαφέροντος εφόσον δεν αναδείκνυαν μόνο άγνωστες πτυχές μιας πολύ ενδιαφέρουσας επικοινωνίας αλλά και γιατί μας παρείχαν αρκετές χρήσιμες διευκρινίσεις γύρω από τα πνευματικά γεγονότα της εποχής. Επιπλέον αποτελούσαν εξαιρετικά δείγματα ενός άγνωστου επιστολογραφικού έργου, γιατί έως τότε τουλάχιστον δεν είχαν δημοσιευθεί δείγματα επιστολών της. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]