Κωνσταντίνα! Κωνσταντίνα! Κωνσταντίνα! Κωνσταντίνα! Και έλεγε ότι δεν θα ακούσει σήμερα τη γιαγιά της και τις τρεις αχώριστες φίλες της. Γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια. Ε, βέβαια, πού να καταλάβουν αυτές από εφηβεία, που είναι της γενιάς της Κατοχής! «Μα δεν πήρες είδηση τίποτα;» ρωτάει και ξαναρωτάει η γιαγιά. «Όχι, τίποτα.» Είχε τόσο χαρεί για την καινούργια τους ζωή στη Γερμανία, που ούτε της πέρασε απ` το νου πως οι γονείς της μια μέρα θα χώριζαν. Κι ακόμη χειρότερα: ότι θα την έστελναν πίσω στην Ελλάδα να ζήσει με τη γιαγιά της για κάποιο διάστημα. Όμως την Κωνσταντίνα δεν τη νοιάζει τίποτε πια. Ούτε το διαζύγιο των γονιών της και οι καινούργιες τους οικογένειες, ούτε η γκρίνια της γιαγιάς και τα προβλήματα στο νέο της σχολείο. Αυτήν την έχει βρει τη λύση. Ας είναι καλά ο Λουμίνης, ένα αγόρι από μεγαλύτερη τάξη. Ένα γαλάζιο θαυματουργό χαπάκι κι ύστερα άλλο ένα κι ύστερα πολλά θαυματουργά χαπάκια, κι ύστερα πολλά θαυματουργά ψέματα, και μια στα ουράνια, μια στον γκρεμό, κι ύστερα. . .δεν έχει επιστροφή. Σίγουρα δεν έχει;

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]