Η διαδρομή που χάραξε η ζωή...
Για αλλού εγώ ξεκίνησα, κι αλλού η ζωή με πήγε...Τώρα πια ξέρω, η ζωή δεν ακολουθεί προορισμούς. Χαράζει τη δική της διαδρομή — μέσα από σιωπές, απώλειες και βλέμματα που δεν ξεχνιούνται.

Κάθε εμπειρία, κάθε πρόσωπο που συνάντησα, άφησε μέσα μου κάτι: έναν σπόρο, μια πληγή, ένα ερωτηματικό ή έναν καθρέφτη. Κι έτσι — ή κάπως έτσι — διαμορφώθηκε ο χαρακτήρας μου· σιωπηλά, μέσα από μικρές, μεγάλες, αλλά πάντα αθέατες για τους άλλους μάχες. Αργά και αθόρυβα…

Αντί λοιπόν να προσπαθήσω να σας πείσω για την αξία μου, μέσα από τίτλους, πτυχία και επιτεύγματα — όπως συνηθίζεται — προτίμησα κάτι πιο αληθινό. Γιατί η αξία ενός ανθρώπου δεν αποτυπώνεται σε βιογραφικά. Καθρεφτίζεται στα μάτια όσων μας κοιτούν, στις αληθινές αγκαλιές ,στον τρόπο που υπάρχουμε, στα ιδανικά που υπερασπιζόμαστε, στις επιλογές μας. Και κυρίως στο αν καταφέραμε να κερδίσουμε την καρδιά έστω και ενός ανθρώπου!

Η συγγραφή δεν υπήρξε επιλογή, αλλά ανάγκη. Ένας εσωτερικός διάλογος που ξεκίνησε από παιδί, μια προσπάθεια επικοινωνίας με έναν κόσμο που δεν εξηγείται πάντα με λόγια.

Το διήγημα αυτό δεν σχεδιάστηκε· γράφτηκε μόνο του, με την αδιευκρίνιστη ώθηση μιας έμπνευσης που εμφανίστηκε ξαφνικά και ζητούσε να πάρει σάρκα και οστά. Δεν ξέρω από πού ήρθε — ξέρω μόνο πως έπρεπε να το γράψω...

Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις δεν είναι συμπτωματική.
Οι άνθρωποι με τους οποίους συναντήθηκα σε κάποια στροφή της ζωής — και βαδίσαμε για λίγο, για πολύ ή συνεχίζουμε να βαδίζουμε μαζί — θα αναγνωρίσουν πρόσωπα και καταστάσεις.

Οι υπόλοιποι - ίσως ανακαλύψουν κάτι δικό τους …