Ο Μπράιαν εργάζεται στο OSU από το 1979, αφού έλαβε το διδακτορικό του από το Χάρβαρντ το 1978 και πέρασε ένα χρόνο ως μεταδιδακτορικός υπότροφος Killam στο Πανεπιστήμιο της Αλμπέρτα. Τα ενδιαφέροντά του είναι αρκετά ευρεία, αλλά επικεντρώνονται πρωτίστως στη μελέτη της γλωσσικής αλλαγής, ειδικά σε σχέση με την ελληνική γλώσσα σε όλες τις ιστορικές της φάσεις, από τη μυκηναϊκή έως τη νέα ελληνική, συμπεριλαμβανομένης της προϊστορίας της και του τρόπου με τον οποίο εντάσσεται στην ινδοευρωπαϊκή γλωσσική οικογένεια, καθώς και στην πιο πρόσφατη σημαντική επαφή της με τις γειτονικές της γλώσσες στα Βαλκάνια. Αλλά τα ενδιαφέροντα του Μπράιαν εκτείνονται και σε άλλες γλώσσες, ιδίως στα σανσκριτικά και τα αλβανικά, και σε άλλους τομείς της γλωσσολογίας, συμπεριλαμβανομένης τόσο της μορφολογικής θεωρίας όσο και της ενσωμάτωσης της γλώσσας στις κοινωνικές δομές. Πιο πρόσφατα, εργάζεται σε ζητήματα βιωσιμότητας της γλώσσας, εξετάζοντας τόσο τους λόγους που η ελληνική γλώσσα κατέστησε σχετικά ισχυρή στο διασπορικό της περιβάλλον στη νότια Αλβανία όσο και αυτούς που μπορούμε να προσδιορίσουμε για τη γλωσσική - και συνακόλουθα εθνική - βιωσιμότητα στην αρχαιότητα στην ανατολική Μεσόγειο.