Ήταν Ιταλός οικονομολόγος, δικηγόρος, δημοσιογράφος, μέλος του Εθνικού Φασιστικού Κόμματος του Μπενίτο Μουσολίνι και θεωρητικός του Συντεχνιασμού.

Γεννήθηκε στην Ρώμη και ο πατέρας ήταν έμπορος, δημοκράτης και άθεος, ενώ από την πλευρά της μητέρας του μετείχε σε ένα καθολικό περιβάλλον. Βαφτίστηκε κρυφά με πρωτοβουλία της παραμάνας του και προσέγγισε ακόμα περισσότερο τον Καθολικισμό και την μοναρχία σε αντίδραση στις δημοκρατικές και αθεϊστικές ιδέες του πατέρα του. Φοίτησε στο Λύκειο Torquato Tasso και στην συνέχεια γράφτηκε στην Νομική σχολή.

Πολέμησε στο Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο ως εθελοντής στο επίλεκτο σώμα των Arditi, όταν η Ιταλία κήρυξε τον πόλεμο στην Αυστροουγγαρία όπου και παρασημοφορήθηκε επανειλημμένως. Μετά τον πόλεμο εντάχθηκε στο κίνημα των φουτουριστών και συνεργάστηκε με τον Φιλίππο Τομάζο Μαρινέττι στο περιοδικό Φουτουριστική Ρώμη (Roma Futurista).

Το 1919 συναντήθηκε για πρώτη φορά με τον Μπενίτο Μουσολίνι και έγινε οπαδός του κινήματος του. Εργάστηκε ως συντάκτης στην εφημερίδα Il popolo d' Italia (Ο λαός της Ιταλίας) που εξέδιδε ο Μουσουλίνι.Το 1922 πήρε μέρος στην Πορεία στην Ρώμη και συμμετείχε σε συγκρούσεις εναντίον των κομμουνιστών. Το 1923 ίδρυσε το περιοδικό Critica Fascista, ενώ στις εκλογές του 1924 υπήρξε πρώτος στη λίστα υποψηφίων. Την ίδια εποχή κατηγορήθηκε για ιδεολογική απόκλιση και ρεβιζιονισμό και διαγράφηκε από το Φασιστικό κόμμα, αποκαταστάθηκε λίγο αργότερα και στην συνέχεια διατύπωσε το Κορπορατιβιστικό κράτος που απέβλεπε στην κατάπαυση των κοινωνικών συγκρούσεων μέσα στο εθνικό κράτος.

Διετέλεσε αναπληρωτής γραμματέας των Συντεχνιών (1926 - 1929) και κατόπιν υπουργός (1929 - 1932). Συνέταξε τον Εργασιακό Χάρτη (Carta del Lavoro) που εντάχθηκε στο φιλοσοφικό και ιδεολογικό υπόβαθρο του Φασιστικού κόμματος. Αργότερα διορίστηκε καθηγητής Συντεχνιακής και Πολιτικής οικονομίας στην Πίζα, ενώ το 1935 έγινε κυβερνήτης της Ρώμης και το 1938 διετέλεσε υπουργός Σχολικής Παιδείας, πολιτική θέση που κράτησε μέχρι το 1943. [2]