Παρά την επιμονή κάποιων να τον εντάσσουν στις παρυφές της υπερρεαλιστικής σχολής, ο Λαμπορδέτα παραπάνω από οτιδήποτε άλλο, ήταν προεξάρχων της μεταμοντέρνας ποίησης.
Η ποίηση του Λαμπορδέτα παρότι η απήχησή της εντός και εκτός Ισπανίας ήταν περιορισμένη, ήταν μία από τις πιο πρωτότυπες και ακτινοβόλες. Ο ποιητής της Αραγονίας ήταν ποιητής ενός κόσμου ο οποίος δεν είχε αφιχθεί ακόμη.
Σχεδόν κάθε παραφυάδα του μοντερνισμού βρήκε χώρο και ρόλο στην γραφή του, κάθε νεωτερισμός διυλίσθηκε ώστε να σχηματιστεί ο προσωπικός του, αμείλικτος, κατηφής και αποξενωμένος λόγος.
Ίσως ο πιο ευγενής από τους σαρκαστικούς ποιητές που άφησαν τα ίχνη τους στην ευρωπαϊκή λογοτεχνία, ήταν επίσης ένας από τους, πνευματικά, ιδιαίτερα κινητικούς, ώστε να αντιπαρέλθει την τυφλή εμμένεια στις παρατηρήσεις και τις καταγραφές της συνείδησης, οι οποίες τον εικοστό αιώνα όσο προσέφεραν άλλο τόσο διαδραμάτισαν αρνητικό ρόλο στην εξέλιξη της λογοτεχνίας.
Το έργο του ήταν ένα από πιο πρωτότυπα και συνάμα, ένα από τα πλέον παραγνωρισμένα. Το πάθος του ποιητή αναχαίτισε κάθε υπερβολή και η γλώσσα του, ακραιφνής, μοιραία και αντικοινωνική, τον ξεχώρισε τόσο πολύ από τους σύγχρονούς του, ώστε τον οδήγησε στην περιθωριοποίηση.
Παρότι επιρρεπής στην κατάθλιψη και στην παχυσαρκία, έζησε μια ανέμελη ζωή και πέθανε όντας μόλις σαράντα οκτώ χρόνων, από ανεύρυσμα αορτής.