Γεννήθηκε το 1935 στη Μεσσήνη Μεσσηνίας, όπου και τελείωσε το γυμνάσιο. Το 1959 έλαβε πτυχίο Ιστορίας και Αρχαιολογίας από το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από το 1964 έως το 1967 έκανε μεταπτυχιακές σπουδές οικονομικής και κοινωνικής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Lyon και στην τότε Ecole Pratique des Hautes Etudes, στο Παρίσι. Ανακηρύχθηκε διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης το 1972 με τη διατριβή «Το εμπόριο της Πελοποννήσου στον 18ο αιώνα». Το 1981 εκλέχτηκε υφηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών με το βιβλίο «Συγκυρία και εμπόριο στην προεπαναστατική Πελοπόννησο, 1793-1821».

Το 1965-1967 διατέλεσε λέκτωρ των νέων ελληνικών στο Πανεπιστήμιο της Lyon. Επί 17 χρόνια εργάστηκε στην ιδιωτική εκπαίδευση (Λύκειο Ζηρίδη και Σχολή Μωραΐτη) και το 1979-1982 δίδαξε ως ειδικός επιστήμων στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Το 1982 εκλέχτηκε τακτικός καθηγητής στο ίδιο πανεπιστήμιο και το 1987 καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Προσκλήθηκε (professeur invite) δύο φορές σε πανεπιστήμια του Παρισιού. Διατέλεσε μέλος της Επιτροπής Τέχνης και Πολιτισμού της Βουλής και διευθυντής της αυτοτελούς δημόσιας υπηρεσίας Αρχεία πρωθυπουργού, υπουργών, υφυπουργών και της γενικής γραμματείας της Κυβέρνησης.

Τα ιδιαίτερα επιστημονικά ενδιαφέροντά του ήταν προσανατολισμένα στις οικονομικές και κοινωνικές πραγματικότητες του τέλους της Τουρκοκρατίας και του ελληνικού 19ου αιώνα και σε ζητήματα της Επανάστασης του 1821 και των πρώτων δεκαετιών του βίου του ελληνικού κράτους. Το τελευταίο του βιβλίο κυκλοφόρησε πριν από μερικούς μήνες με τίτλο «Ήταν μια φορά ένας δάσκαλος. Ένα παραμύθι για τον δάσκαλο» (εκδόσεις Τυπωθήτω).