Διπλό ταξίδι το είπα· είναι βουτιά στο μακρινό παρελθόν μου, μια ιδιόμορφη επιχείρηση, χωρίς χρηματικά κεφάλαια δηλαδή, να φωτογραφίζει ο ιστορικός την ιστορία του, που δεν είναι μόνο δική του· μάλλον είναι η ίδια η Ιστορία όπου επιχειρεί να τρυπώσει η δική του. Πώς να βουτήξω στα βαθιά εγώ που έμαθα να κολυμπάω φοιτητής πια στην Αθήνα, γιατί στη γενέτειρά μου με την καταπληκτική θάλασσα όποιος νέος έκανε μπάνιο ήταν αλήτης - όπως και όποιος έκανε ποδήλατο, οπότε, πάει και το ποδήλατο για μένα! Είναι βλέπεις, κι εκείνη η επιφυλλίδα στο `Βήμα` του 1985, «Η γενιά του φόβου», μικρός απολογισμός στο γύρισμα των πενήντα μου, που με τραβάει από το μανίκι, σαν να μου λέει: μην τα καταχωνιάζεις, να τα θυμάσαι. Εγώ όμως που τα έχω σπρώξει - όχι βέβαια και ενταφιάσει - στα βάθη μου και τους έχω πει να την κορφιάσουν, πως αλλιώς να προχωρήσω; Άλλοι καιροί βλέπεις. Τώρα όμως ήρθε η ώρα να ξεζουμίσω τον εαυτό μου και να αυτοφωτογραφηθώ· να δημοσιεύσω πεντακάθαρη την εικόνα μου. [. . .]
