Ο Δημήτριος Φωτιάδης-Καταρτζής (περ. 1730 – 1807) ήταν Έλληνας συγγραφέας και δικαστής, μία από τις σημαντικότερες μορφές του νεοελληνικού διαφωτισμού. Είχε μεγάλο ενδιαφέρον και άποψη για την ελληνική γλώσσα, καθώς και για τη μόρφωση και την εκπαίδευση των νέων παιδιών. Αυτά τα δύο ενδιαφέροντα κυριαρχούν στο έργο του: Συνέταξε μία από τις πρώτες γραμματικές της σύγχρονης ελληνικής, ενώ τα κυριότερα έργα του έχουν παιδαγωγικούς στόχους. Επηρεάσθηκε σε κάποιο βαθμό από τον γαλλικό διαφωτισμό αλλά από την άλλη, επιτιθέμενος στη δεισιδαιμονία την ταυτίζει με την αθεΐα και εξυμνεί την Ορθοδοξία (δηλαδή το παλιό, το παραδοσιακό), ενώ αντίθετα ο γαλλικός διαφωτισμός ταύτισε τη δεισιδαιμονία με τον μεσαιωνικό σκοταδισμό της Εκκλησίας και με τον ορθό λόγο και την Επιστήμη ευνόησε την αθεΐα. Προοδευτική προσωπικότητα που επηρεάστηκε από το γαλλικό διαφωτισμό. Οι φιλοσοφικές του αντιλήψεις βρίσκονται μέσα στο δοκίμιό του Γνώθι σαυτόν.