Γεννήθηκε το 1962. Τα φοιτητικά και στρατιωτικά χρόνια που ο Βασίλης Δημητράκος πέρασε στη Θεσσαλονίκη, η αγάπη του για τους λογοτέχνες της πόλης, ο βιωματικός και εξομολογητικός τρόπος γραφής του, η πνευματική του σχέση με τη Διαγώνιο και τον Ντίνο Χριστιανόπουλο, αλλά και αργότερα η εκδοτική του δραστηριότητα (οι εκδόσεις «Μπιλιέτο» εδρεύουν στην Παιανία, αλλά, αισθητικά και καλλιτεχνικά, συνεχίζουν, με κάποιες διαφοροποιήσεις, την παράδοση του περιοδικού «Διαγώνιος» και των εκδόσεών του), σε συνδυασμό με τους πάμπολλους Θεσσαλονικιούς και Βορειοελλαδίτες λογοτέχνες που τύπωσαν στο «Μπιλιέτο», όλα τα παραπάνω εντάσσουν τον Δημητράκο στο περιβάλλον και στον κύκλο των λογοτεχνών της Θεσσαλονίκης.

Ο Δημητράκος επηρεάστηκε αισθητικά και καλλιτεχνικά από τις εκδόσεις Διαγωνίου του Χριστιανόπουλου και, φαίνεται, πως συνεχίζει, εν Αθήναις, αυτήν την τυπογραφική παράδοση, ενώ η ποιότητα και το στιλ των ποιητών που τυπώνει αγγίζουν (ή τουλάχιστον τείνουν να πλησιάσουν) εκείνη των ποιητών (ή γενικώς των λογοτεχνών) του παλιού εκδοτικού οίκου της Θεσσαλονίκης.

Ο ίδιος, ως ποιητής, ξανοίχτηκε σε βαθύτερα νερά του μέντορά του, αφού πέρα από το κράμα θρησκευτικής ευλάβειας και ερωτικής έξαψης που κράτησε από τη γραφή του σημαντικού θεσσαλονικιού ποιητή, δεν έμεινε προσκολλημένος σε έναν στείρο ρεαλισμό, στην καταγραφή και παρατήρηση προσώπων και καταστάσεων (πάντα αναφορικά με ματαιωμένα συναισθήματα, ερωτική αγωνία, ερωτική στέρηση και ομοερωτισμό), αλλά προχώρησε τουλάχιστον ένα βήμα παραπέρα, κονιορτοποιώντας με δραματικό τρόπο το «εγώ» του –κατά τη ρήση του Πεντζίκη–, με τον οποίον συνδέεται υπόγεια μ’ ένα βαθύ αίσθημα θρησκευτικότητας και αγάπης για το Άγιον Όρος. Έτσι, συναισθανόμενος βαθύτερα και ουσιαστικότερα τον Άλλον και δίνοντας –κάποιες φορές– ποιήματα που αγγίζουν σε αίσθημα, στοχαστικότητα και ευαισθησία εκείνα του Ασλάνογλου (π.χ. Τα οστά ή το Θα μάθω την τέχνη, από το ΛΑΣΠΩΜΕΝΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ή Τα κεριά, από το μονόφυλλό του) έναν ποιητή «στη σκιά», λογοτεχνικό μέγεθος, πάντως, σαφώς ανώτερο και σοβαρότερο του υπερεκτιμημένου (και εσχάτως με περίεργες συμπεριφορές) Χριστιανόπουλου που, κυρίως, λόγω ισχυρής προσωπικότητας επικράτησε και κυριάρχησε στα ποιητικά της Θεσσαλονίκης.