Σκοπός του βιβλίου είναι η συσχέτιση του χαρακτηρισμού της τέχνης ως «εκφυλισμένης» με το μετέπειτα γιγάντιο αίτημα των θυμάτων για απόδοση δικαιοσύνης. Αναγκαστικά θα χρειασθεί να δούμε τη μετεξέλιξη της έννοιας της λεηλασίας, τις πηγές προπολεμικά και τις αντιλήψεις που επικρατούσαν, αλλά και όσα άλλαξαν στη συνέχεια. Περαιτέρω, παρουσιάζονται ενδεικτικά δίκες και διεκδικήσεις, και επιλεγμένα νομοθετήματα που ψηφίσθηκαν μεταπολεμικά σε διάφορες χώρες για τον ίδιο σκοπό, που παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Με το παραπάνω περιεχόμενο, το παρόν έργο απευθύνεται όχι μόνο σε νομικούς, αλλά και σε καλλιτέχνες, θεωρητικούς τέχνης, συλλέκτες, οίκους δημοπρασιών, υπαλλήλους της Διοίκησης, ασκούντες πολιτιστική διπλωματία, κ.ο.κ.
