Η ποιητική συλλογή «Πικρός Χορός» συγκροτήθηκε από ποιητικά κατάλοιπα του Χρήστου Μπαταντζή και αποκαλύπτει μία πτυχή του δημιουργικού του χαρακτήρα που δεν είναι ιδιαιτέρως γνωστή. Ποιήματα που χαρακτηρίζονται από ευαισθησία, εκφραστική πρωτοτυπία κι έναν γνήσιο λυρισμό που σταδιακά εξελίσσεται σε στοχαστικό λόγο εξαίσιας αισθητικής, έντονα υπαρξιακό με αποχρώσεις πολιτικού προβληματισμού.
***
ΧΑΜΕΝΗ ΑΓΑΠΗ
Το πουλί της αγάπης πέταξε.
Το γαλάζιο πουλί το πήραν τα σύννεφα.
Το πήραν οι αέρηδες.
Το πήραν τ’ αστέρια.
Θα γίνω γεράκι να ψάξω στα σύννεφα.
Θα γίνω αετός να ψάξω στ’ αστέρια.
Θα σκίσω σκοτάδια.
Θα χαθώ μες το φως.
Θα φτάσω στον Ήλιο.
Θα καγούν τα φτερά μου.
Με καμένα φτερά, κουρασμένος, τρελός,
δεν θα πάψω να ψάχνω.
Θα τη βρω τη γαλάζια φωλιά της αγάπης.
Θα τη βρω.
Μα θα είμαι πια τότε νεκρός.
***
ΔΙΑΘΗΚΗ
Όταν μαυρίσει ο ουρανός
και χαθεί κάθε ελπίδα
γαλάζιου,
φρόντισε φίλε μου να κρατηθείς γερά
απ’ όπου λάχει.
Από ’να βράχο, γρανιτόβραχο.
Από ’να αστραποκαμένο δέντρο.
Από ’να χόρτο ταπεινό κι ασήμαντο.
Από ’να φτωχό μυρμήγκι.
Από ’να βλέμμα τρομαγμένου θηρίου.
Από μια ανάσα κουνουπιού.
Κρατήσου φίλε μου γερά.
Κρατήσου·
όσο βαστάει κι η πιο μικρή
κι η πιο στερνή σου
ελπίδα.
Κρατήσου.
Τι θα ’ναι το σκοτάδι βίαιο
και κίνδυνος να σε συντρίψει
στην ορμή του.
***
ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ
Με μια παλιά λεπίδα
έκοψα
ό,τι μπόρεσα από τα κρίματά μου. Ύστερα
βουτήχτηκα
μέσα σε λάκκο με ασβέστη και λευκάνθηκα.
Έσφαξα
πέντε κάτασπρες χήνες και
με τα φτερά τους έκαμα αγγελικές φτερούγες.
Ζωγράφησα
μια άρπα με χρυσομπογιά πάνω σ’ ένα χαρτόνι και
ζήτησα
από τον κατηχητή της ενορίας μου
να μου μάθει λίγα χριστιανικά τραγούδια.
Τώρα λευκός και ακριμάτιστος
με τις αγγελικές φτερούγες μου
και τη χρυσή μου άρπα
ατενίζω ακατάδεχτος, από ψηλά, τα κρίματα του κόσμου.
