ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ

Ακόμα και ο σταθμός
όπου βάλτωσες μέσα στα χρόνια
Σε πέταξε
σε σκουριασμένες ράγες
Γυμνό και αποκαμωμένο σε πέταξε,
να σε κοιτάζουν περίεργα
οι περιστασιακοί θαμώνες των στάσεων
Λες και δεν είχαν ξαναδεί
Γυμνό ταξιδιώτη, χωρίς αποσκευές.
Και συ να φωνάζεις, δεν έχω τίποτα άλλο
σ’ αυτήν τη ζωή
Μόνο τη γύμνια μου έχω
και αυτή δεν είναι δανεική
Είναι όλη δικιά μου.
Μόνο ένα χέρι δεν φοβήθηκε,
ν’ απλωθεί και να σε πιάσει
Και αυτό τρεμάμενο, μην πέσεις
και σε χάσει.

*

ΦΑΡΟΙ

Ποιοι γράφουν ποίηση
αν όχι
αυτοί που γεννήθηκαν ταξιδευτές
τσακισμένοι από τα γεννοφάσκια τους;

Αυτοί που διάλεξαν να γίνουν φάροι
μόνοι να στέκονται, ατενίζοντας
ορίζοντες, φωτίζοντάς τους
μπας και σωθεί κάνας ταλαίπωρος νους ακόμα εκεί έξω

*

ΠΡΩΗΝ ΚΑΠΝΙΣΤΗΣ

Χαρτιά, πεταμένα στο πάτωμα,
να ψιθυρίζουν ένα τσούρμο ιστορίες
Μια απ’ αυτές κι η δικιά μου...
Με μια μου φωτογραφία, καρφιτσωμένη πάνω της, ν’ αλλάζει καρέ,
ανάμεσα σε σκόρπιες εποχές και τασάκια γεμάτα αποτσίγαρα, που
ποτέ δεν θ’ ανθίσουν.