Αντλώντας υλικό από μία σπάνια στο είδος της τριετή εθνογραφική μελέτη σε έξι σχολεία ελληνικών φυλακών, το βιβλίο αναδεικνύει άγνωστες όψεις της εκπαίδευσης στη φυλακή, εστιάζοντας όχι τόσο στα οφέλη, όσο στις θεμελιώδεις αντιφάσεις της.
Η συγγραφέας επιλέγει συνειδητά έναν προσωπικό, αναστοχαστικό τόνο, αναδεικνύοντας την πολιτική και ηθική διάσταση της έρευνας και μας καλεί να δούμε με ποιους τρόπους χτίζεται, στην πράξη, σε ένα πεδίο θεμελιωμένο στη δυσπιστία, εμπιστοσύνη.
Αντιπαραβάλλοντας βιογραφικές αφηγήσεις των κρατούμενων μαθητών και περιστατικά από τη σχολική ζωή, με (τα ελάχιστα διαθέσιμα και, εν πολλοίς, αναξιοποίητα) στατιστικά στοιχεία, τη διεθνή βιβλιογραφία και την εγχώρια επικαιρότητα, επιχειρεί να δείξει πώς η φυλακή επιβεβαιώνει όσα έχει ήδη διδάξει η ζωή σε αυτούς που (κατά προτεραιότητα) περιορίζει και γιατί το θέμα μάς αφορά περισσότερο από ποτέ, σε μια περίοδο που η φυλακή απλώνει ώστε να χωρά όλο και περισσότερους, όλο και νεότερους ανθρώπους.
