Ο Δον Ζουάν, ως νέος, όμορφος και αποτυχημένος καλλιτέχνης, προσπαθώντας να ξεφύγει από το αδιέξοδο των ερωτικών και επαγγελματικών του περιπετειών, καταφεύγει κυνηγημένος στο μπαρ του πατέρα του. Εκεί, ανακαλύπτοντας ότι το πραγματικό του ταλέντο είναι να κερδίζει ακολούθους, αποδεσμεύεται από κάθε ηθικό φραγμό. Επιδίδεται σε ένα εμπόριο ελπίδας, προσφέροντας τον εύκολο δρόμο προς την ευτυχία στους αποπροσανατολισμένους θαμώνες. Στη μακρά θεατρική και λογοτεχνική παράδοση της απεικόνισής του, ο Δον Ζουάν συμβολίζει την απόρριψη των παραδοσιακών αξιών και την αναζήτηση της προσωπικής ελευθερίας. Ως μεγάλος καρδιοκατακτητής και βλάσφημος, εμφανίζεται πάντα αδιάφορος απέναντι στις συνέπειες των πράξεών του. Ωστόσο, σήμερα, ο σύγχρονος Δον Ζουάν δεν επαναστατεί. Σε μια κοινωνία έντονων αντιπαραθέσεων και ιδεολογικής σύγχυσης όπως η δική μας, καταφέρνει να επιβιώνει αναπαράγοντας ιδεολογήματα που εξυπηρετούν αποκλειστικά τις προσωπικές του φιλοδοξίες και επιθυμίες. Πρόκειται για μια πρωτότυπη προσέγγιση του κλασικού ήρωα, η οποία αναδεικνύει τη διαχρονικότητα και τη σύγχρονη δυναμική του μύθου, επανεξετάζοντας τη θέση του άντρα στον σύγχρονο κόσμο. Ο Δον Ζουάν, ως το απόλυτο ναρκισσιστικό σύμβολο της εποχής μας, κατέχει δύο κρίσιμα «ταλέντα»: την πλήρη απουσία ιδεολογικού πυρήνα και την αμετροεπή φιλοδοξία.