Στην τέταρτη ποιητική του συλλογή ο Νίκος Λευκαδίτης δαμάζει τη φυσική ροή της λείας και διάφανης γλώσσας του για να εκφράσει πράγματα πέρα από τη φύση, βαθύτερες ψυχικές τρικυμίες, αλλότρια ή οικεία τραύματα, και κυρίως τους κραδασμούς αυτής της ασταθούς συνοριακής γραμμής ανάμεσα στο νου και στο βίωμα, στη στόχαση και στο δράμα:
ΤΟ ΨΥΧΟΣ ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ΔΙΑΣΤΑΣΗΣ
Το χιόνι σκεπάζει / την υφή των μαρμάρων / η αίσθηση / είναι εγχάρακτη στο εσωτερικό της / το αίμα / έχει αρχίζει ήδη να απεικονίζει / τα χαρακτηριστικά της κοινής γνώμης / τις δραματικές αντιπαραθέσεις / των μαθηματικών αναλογιών / σε χειρόγραφα / με έντονη προσωπικότητα
ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ
Πίσω από τα κύματα / έχουν ξανασυναντηθεί / όλα μοιάζουν / με το φως του εγκεφάλου / λάμπουν / μέσα από τα παραθυρόφυλλα / σαν θαύμα
Η ποίηση δεν είναι η ζωή, η ζωή όμως γίνεται ποίηση. Ας θυμηθούμε τα λόγια του Ράινερ Μαρία Ρίλκε ότι «οι στίχοι δεν είναι αισθήματα είναι εμπειρίες … μονάχα όταν γίνουν αίμα μέσα μας, βλέμμα και χειρονομία… τότε μπορεί μια πολύ σπάνια ώρα να υψωθεί στη μέση τους και να βγει απ’ αυτές η πρώτη λέξη ενός στίχου».
