Παρά την πληθώρα βιογραφικών αφηγήσεων και πορτρέτων, που χρονολογούνται ήδη από την τελευταία περίοδο ζωής του Καβάφη, και που μοιράζονται την πεποίθηση ότι ο βίος του αποτελεί το κλειδί για την κατανόηση του έργου του, δεν διαθέτουμε πολλές «καθαρές» βιογραφίες του ποιητή. Τα πορτρέτα του ανθρώπου και της εποχής του εντάσσονται συνήθως σε διαφορετικά εγχειρήματα και γραμματειακά είδη: από απομνημονεύματα και ταξιδιωτικούς οδηγούς έως ιστορίες της ελληνικής διασπορικής κοινότητας της Αιγύπτου και κριτικές προσεγγίσεις στο έργο του. Το παράδοξο ίσως σχετίζεται και με το προφίλ των βιογράφων του ποιητή, κάποιοι από τους οποίους ήταν ήδη γνωστοί στο χώρο των γραμμάτων προτού στραφούν στον Καβάφη ενώ όλοι διεκδικούσαν ενός είδους προνομιακή σχέση με τον Αλεξανδρινό και το περιβάλλον του: γνωριμία με τον ποιητή και τον κύκλο του ή εξοικείωση με την εποχή και τον τόπο – με την Αλεξάνδρεια του Καβάφη.
     Αυτή ακριβώς η αξίωση των βιογράφων, η αγκύρωσή τους στον τόπο, αποτελεί σημείο αναφοράς στην ανά χείρας μελέτη. Η υπόθεση εργασίας εδώ είναι ότι η «τοποθέτηση» των βιογράφων –τοποθέτηση του Καβάφη στην Αίγυπτο, τοποθέτηση των ίδιων των βιογράφων σε σχέση με τον Καβάφη και την Αίγυπτο και πολιτική, με την ευρύτερη έννοια, τοποθέτησή τους– καθορίζει τελικά την οπτική γωνία και τη μέθοδο εξιστόρησης του βίου.. Από αυτή την άποψη, τα βιογραφικά πορτρέτα του Καβάφη αποτελούν ταυτόχρονα και βιογραφίες ενός τόπου (της Αλεξάνδρειας) είτε συστήνονται ως τέτοια είτε όχι. Το θέμα αποκτά μεγαλύτερες διαστάσεις αν λάβουμε υπόψη τη διεθνή απήχηση του έργου του και τον ρόλο του ιδίου και των μελετητών του στην διαμόρφωση ενός σχήματος «αλεξανδρινού κοσμοπολιτισμού» ή και πιο πρόσφατες μελέτες που, συνεχίζοντας την παράδοση του Τσίρκα, εξετάζουν την περίπτωση του Καβάφη και της κριτικής του στο πλαίσιο της αποικιακής και της μετα-αποικιακής συνθήκης.
     Σε ένα δεύτερο επίπεδο διερευνάται ο τρόπος με τον οποίο η πρόσληψη των καβαφικών πορτρέτων γίνεται αφορμή για να ανακινηθεί μια θεωρητική συζήτηση γύρω από τη βιογραφία στην Ελλάδα: τους κώδικες, τη δεοντολογία και τη σχέση της με την κριτική. Η συζήτηση αυτή διεξάγεται κατά κύριο λόγο μέσα από τις βιβλιοκρισίες που δημοσιεύονται στον περιοδικό Τύπο, ή και στο πλαίσιο των ίδιων των βιογραφικών αφηγήσεων: σε προλόγους, απολογίες, αυτο-αναφορικές παρεκβάσεις ή κριτικά σχόλια σε μελέτες τρίτων.