Υπήρξε μια ιστορική περίοδος που οι καλλιτέχνες κατανοούσανε την κοινωνική και πολιτική κατάσταση στην οποία ζούσανε και δεν σιωπούσαν. Ο 20ός αιώνας ήταν ο αιώνας των σκληρών και συνειδητών αντιθέσεων, άλλωστε. Καθώς η βία, η συστημική κυρίως αλλά και η κοινωνικά αυτοματοποιημένη επίσης, γινόταν το κυρίαρχο μοτίβο της κοινωνικής ζωής, οι καλλιτέχνες αναγκάζονταν, με τη σειρά τους, να γίνουν το βλέμμα και η φωνή της σύγκρουσης εναντίον της. Τη στιγμή που γνώριζαν πως η χώρα τους, η Γερμανία, εκφασιζόταν σταθερά σε κάθε πεδίο της καθημερινότητας, οι κινηματογραφιστές της δεν «παίζανε» απλώς με κάμερες.
Αντιθέτως, αποδείκνυαν συνειδητά ή και ασυνείδητα, ρητά ή άρρητα, την κοινωνική κατρακύλα που επέβαλε τον γερμανικό λαό να «εισέλθει σε μια χιονοστιβάδα και να καλύψει την ψυχή του», συμπαρασύροντας τον ίδιο και, δυστυχώς, μαζί του μια ολόκληρη ανθρωπότητα.
Στην παραπάνω βάση και στις σημερινές, σύγχρονες συνθήκες, επιλέχθηκε ο τίτλος της συλλογικής αυτής έκδοσης προσπαθώντας να ενιαιοποιήσει με νέα κείμενα κριτικών κινηματογράφου αυτή τη στάση των δημιουργών, διερευνώντας τη συνεκτικότητα του πυρήνα της.
Κείμενά τους συνεισφέρανε τα μέλη της Π.Ε.Κ.Κ.:
Καλλίτσα Βλάχου, Γιάννης Ν. Γκακίδης, Γιάννης Γκροσδάνης, Ηρακλής Καραμπάτος, Δημήτρης Κεχρής, Δήμητρα Κυρίλλου, Βασίλης Μάλτας, Νίνος Φένεκ Μικελίδης, Πάρις Μνηματίδης, Δημήτρης Μπάμπας, Κωνσταντίνος Μπλάθρας, Αλέξανδρος Παπαγεωργίου, Γιώργος Παπαδημητρίου, Καλλιόπη Πουτούρογλου, Γιάννης Ραουζαίος, Ζωή-Μυρτώ Ρηγοπούλου, Χρήστος Σκυλλάκος, Γιάννης Φραγκούλης.
Οι δεκαοχτώ ταινίες για τις οποίες γράφτηκαν, ειδικά για την παρούσα έκδοση, πρωτότυπα κριτικά κείμενα είναι οι:
Das Cabinet des Dr. Caligari, Robert Wiene (1920), Der Golem, wie er in die Welt kam, Paul Wegener (1920), Dr. Mabuse, der Spieler, Fritz Lang (1922), Nosferatu – Eine Symphonie des Grauens, F. W. Murnau (1922), Die Straße, Karl Grune (1923), Schatten – Eine nächtliche Halluzination, Arthur Robison (1923), Das Wachsfigurenkabinett, Paul Leni / Leo Birinski (1924), Der Letzte Mann, F. W. Murnau (1924), Varieté, Ewald André Dupont (1925), Metropolis, Fritz Lang (1927), Asphalt, Joe May (1929), Die Büchse der Pandora, Georg Wilhelm Pabst (1929), Der Blaue Engel, Josef von Sternberg (1930), Die 3 Groschen-Oper, Georg Wilhelm Pabst (1931), Kameradschaft, Georg Wilhelm Pabst (1931), M, Fritz Lang (1931), Mädchen in Uniform, Leontine Sagan (1931), Kuhle Wampe, oder: Wem gehört die Welt?, Slatan Dudow / Bertolt Brecht (1932).
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗ του Χρήστου Σκυλλάκου
ΕΙΣΑΓΩΓΗ του Νίνου Φένεκ Μικελίδη: Από τον Καλιγκάρι στον Χίτλερ, 1919-1933: Ένας εφιάλτης από το παρελθόν
Ηρακλής Καραμπάτος: «Βαϊμαρικές Κασσάνδρες»: Το Εργαστήριο του Δρ. Καλιγκάρι ως προάγγελος μιας «Mauvaise Époque»
Πάρις Μνηματίδης: Ένας μύθος από το παρελθόν μιλάει για το μέλλον που έρχεται
Γιάννης Ν. Γκακίδης: Ο ένας δεν αρκεί, χρειάζονται συνεργάτες και συνένοχοι
Γιάννης Ραουζαίος: Η κάθοδος στη νύχτα
Δημήτρης Μπάμπας: Εφιάλτες και παραισθήσεις: Από τον κόσμο των σκιών στο σινεμά
Γιάννης Φραγκούλης: Η κοινωνία σε αποσάθρωση
Δημήτρης Κεχρής: Ο τελευταίος άνθρωπος και η στολή του
Κωνσταντίνος Μπλάθρας: Το εργαστήρι των κέρινων ομοιωμάτων
Γιάννης Γκροσδάνης: Ο καθρέφτης της Βαϊμάρης και οι σκιές του μεσοπολέμου
Καλλίτσα Βλάχου: Κινηματογραφικός καθρέφτης μιας εποχής που γέννησε ένα από τα πιο φρικιαστικά μορφώματα του πλανήτη
Αλέξανδρος Παπαγεωργίου: Πέρα απ’ τις μητροπόλεις της Ασφάλτου
Νίνος Φένεκ Μικελίδης: Ανοίγοντας το κουτί των σεξουαλικών ταμπού
Γιώργος Παπαδημητρίου: Το σκοτάδι έχει χρώμα γαλανό
Ζωή-Μυρτώ Ρηγοπούλου: Κανείς δεν είναι αθώος εδώ: όλοι μιλάν, αλλά κανείς δεν ακούει
Καλλιόπη Πουτούρογλου: Τελευταία έκκληση για ειρήνη
Δήμητρα Κυρίλλου: Καταπίεση, ανεκτικότητα και σεξουαλική απελευθέρωση
Χρήστος Σκυλλάκος: Χυδαίος είναι ο όχλος. Και ο θεός φασίστας
Βασίλης Μάλτας: Μια προλεταριακή ταινία στα 1932: «Το τραγούδι της αλληλεγγύης» και ο δρόμος της συντροφικότητας
