Μέσα από την παρούσα μελέτη αναδεικνύεται με ενάργεια η σπουδαιότητα και οι αντιξοότητες της πορείας δικαιοκρατικής θέσμισης της δράσης του νομοθέτη. Ξεχωρίζουν, ιδιαίτερα, οι εμβριθείς αναπτύξεις σχετικά με την ένταξη της αιτιολογίας του τυπικού νόμου στη γενική προβληματική της αιτιολογίας των πράξεων των κρατικών οργάνων, τη διαμόρφωση της αιτιολογίας του τυπικού νόμου στο πλαίσιο των επιμέρους διαδικαστικών σταδίων της νομοπαραγωγής, τη θεώρηση της υποχρέωσης του νομοθέτη να αιτιολογεί τους νόμους που ψηφίζει ως στοιχείο της διαβουλευτικής δημοκρατίας και της κουλτούρας της αιτιολόγησης και, συνακόλουθα, ως μέσο ενίσχυσης της δημοκρατικής νομιμοποίησης της νομοθετικής δράσης, την πρόσληψη της παραπάνω υποχρέωσης ως εγγύηση της συνταγματικής διαρρύθμισης της χρονικής αλληλουχίας των κρατικών λειτουργιών, την πολυσχιδή διασύνδεση της ίδιας υποχρέωσης με την αρχή της αναλογικότητας, την ανάδειξη της διττής φύσης της αιτιολογίας του τυπικού νόμου άλλοτε ως διαδικαστικής άλλοτε ως ουσιαστικής υποχρέωσης του νομοθέτη, τα όρια του δικαστικού ελέγχου του σκοπού του τυπικού νόμου και τη μελέτη της κατανομής του βάρους απόδειξης των «νομοθετικώς κρίσιμων γεγονότων».