Αυτές οι εσωτερικές συζητήσεις-σκέψεις είναι συχνό φαινόμενο, όταν ξεκινάς να σκέφτεσαι ότι «κάτι συμβαίνει». Αρχικά, επικρατεί ένας διαχωρισμός. Η λογική και το συναίσθημα πάνε μαζί, μιας και η συναισθηματική σου ανάγκη να φτάσεις τον στόχο των κιλών, της εικόνας κ.λπ. έχει βαφτίσει φυσικό και φυσιολογικό καθετί ακραίο. Στον αντίποδα, το παράλογο.
Αφενός το παράλογο ικανοποιείται γιατί πιστεύει ότι είναι η ανάγκη σου να προστατέψεις τους άλλους που σε ωθεί στην κατανάλωση τροφής. Αφετέρου το λογικό, όσο του επιτρέπεις να δρα αυτοβούλως και χωρίς επιρροή από το συναίσθημα, ελπίζει ότι αυτή είναι η αρχή για να αποδιώξεις αυτόν τον βούρδουλα της αφαγίας και να ξεκινήσεις να ταΐζεις σώμα και ψυχή.
Κοινώς, μένουν όλοι ευχαριστημένοι κι εσύ για ακόμα μια φορά «έχεις θριαμβεύσει».
Μια περιπετειώδης διαδρομή προς την αυτοβελτίωση, την αποδοχή και την επάνοδο στο φως, μέσα από τις περίπλοκες ψυχολογικές διαστάσεις της νευρικής ανορεξίας.
