(Από το Επίμετρο αυτού του βιβλίου)

Οι δύο πρωταγωνιστές είναι ο διευθυντής του Πρώτου Θεάτρου μιας χώρας που δεν κατονομάζεται και ένας νέος, προερχόμενος από μη προνομιούχο περιβάλλον, βραβευμένος θεατρικός συγγραφέας. Οι δύο τους θα έρθουν σε σύγκρουση για το περιεχόμενο του έργου που θα ανέβει, ως συνέπεια της βράβευσής του, δειγματίζοντας έτσι έναν αρκετά παγιωμένο στον κοινό νου συσχετισμό δυνάμεων ως προς την κρατική εξουσία και την εναντίωση σε αυτήν, με το αποτέλεσμα να παραπέμπει σε μια ζοφερή σύλληψη του κόσμου, που φαντάζει αναμενόμενη, ακριβώς επειδή η εναντίωση προσπαθεί να εκφραστεί μέσα σε ένα θεσμικό πλαίσιο [...] Ο Θανάσης Τριαρίδης δεν έχει καμφθεί ως τώρα, γιατί δεν ενδιαφέρεται να κινηθεί θεσμικά· το έργο όμως, με μια αθόρυβη αλλά εντυπωσιακή στροφή, ξεκινώντας από τον ίδιο, τελικά απευθύνεται και προειδοποιεί τους - νεότερους ή μη - συναδέλφους του: κάθε απόπειρα κριτικής μέσα σε ένα θεσμικό πλαίσιο είναι εκ προοιμίου καταδικασμένη. Η προειδοποίηση αυτή, ωστόσο, πέρα από τους συγγραφείς, έχει ως τελικό αποδέκτη το κοινό. Ζητούμενη για τον Τριαρίδη είναι η αφύπνιση, ζητούμενη είναι η παύση της σιωπηλής συναίνεσης: ο σεβασμός ή η υποταγή ή, έστω, η παραίτηση έναντι ενός "σάπιου" θεσμού αντιβαίνει κάθε ανθρωπιστική αξία όπως την έχουμε διδαχθεί μέχρι σήμερα;

ΡΟΖΑΛΙ ΣΙΝΟΠΟΥΛΟΥ